Περίληψη από το άρθρο, «Σαλάμ αλέκουμ, σύντροφε Αλέκο», του Στέφανου Κασιμάτη στην Καθημερινή της 3.7.09
«Αυτός ο Αλαβάνος, βρε παιδί μου», μου έλεγε ένας φίλος προ καιρού, ««θυμίζει κάτι γεροφρικιά, που συναντάς στα νησιά. Κατά κανόνα, κάθε νησί έχει κι από έναν τέτοιο. Είναι κάτι τύποι, που τα έχουν παρατήσει όλα και ζουν σε κατάσταση μονίμων διακοπών. Δεν ασκούν κανονικό επάγγελμα, δεν έχουν ασφάλιση, ζουν ξοδεύοντας κάποια πατρική περιουσία και μένουν χειμώνα-καλοκαίρι σ’ ένα νησί. Συνήθως είναι ιδιοκτήτες ενός τζαζ μπαρ, στο οποίο δουλεύουν τίποτε κοριτσόπουλα, ενώ οι ίδιοι φιλοσοφούν περί Αριστεράς,πίνοντας φραπέδες και τεμπελιάζοντας».
Εύστοχος παραλληλισμός, αλλά κάτι έλειπε! Ο Αλαβάνος είναι, σίγουρα εμβληματική φυσιογνωμία του κοινωνικού και πολιτικού περιθωρίου, ωστόσο είναι κάτι περισσότερο από ένα απλό γεροφρικιό.
Αυτά σκεπτόμουν, ώσπου έπεσε στα χέρια μου η δήλωση του κυρ Αλέκου, μετά τη συνάντηση του με τον πρεσβευτή της ισλαμικής θεοκρατίας του Ιράν, την οποία δημοσίευσα στη χθεσινή στήλη. Στην εν λόγω δήλωση, ο πολιτικός εκείνος, που παρέσχε πολιτική κάλυψη στα Νέα Δεκεμβριανά της Αθήνας, δεν είχε κουβέντα να πει για τους νεκρούς των διαδηλώσεων στην Τεχεράνη, παρά μόνο να κλαυθμηρίσει για τις «παρεμβάσεις εξωτερικών δυνάμεων στο Ιράν», τις οφειλόμενες στο ότι η χώρα αυτή «είναι έξω από τους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς».
Οχι, λοιπόν. Ο Αλαβάνος δεν είναι το ακίνδυνο γεροφρικιό, που παριστάνει τον θυμόσοφο. Οπως τον βλέπω, αξύριστο με το ανεξιχνίαστο ανθυπομειδίαμα και το πάντα ανοικτό στον λαιμό λευκό πουκαμισάκι, ο Αλαβάνος μού κάνει περισσότερο για ελληνική εκδοχή του ανεκδιήγητου Αχμεντινετζάντ. Αναδίδει την ίδια μιζέρια, δρα και κινείται με ανάλογη υστεροβουλία, εν τέλει διαπνέεται από παρεμφερή ιδεολογική παράνοια. Οι διαφορές ως προς τη μορφή της ιδεοληψίας είναι δευτερεύουσες. Το ευτυχές, πάντως, είναι ότι ποτέ αυτός και οι όμοιοί του δεν πρόκειται να αναλάβουν την εξουσία...
Ετσι εξηγείται...
Δεν παρεξηγώ τον κυρ Αλέκο. Φαίνεται ότι, όπως το αλήστου μνήμης ΚΚΕ Εσ. διατηρούσε μια «τρυφερή σχέση» με τη Ρουμανία του Τσαουσέσκου, έτσι και ο κληρονόμος του, ο ΣΥΡΙΖΑ, έχει συνάψει ανάλογη σχέση με τους μουλάδες του Ιράν. Εύχομαι αισία κατάληξη του ειδυλλίου...
Χωρίς Σχόλια…..
«Αυτός ο Αλαβάνος, βρε παιδί μου», μου έλεγε ένας φίλος προ καιρού, ««θυμίζει κάτι γεροφρικιά, που συναντάς στα νησιά. Κατά κανόνα, κάθε νησί έχει κι από έναν τέτοιο. Είναι κάτι τύποι, που τα έχουν παρατήσει όλα και ζουν σε κατάσταση μονίμων διακοπών. Δεν ασκούν κανονικό επάγγελμα, δεν έχουν ασφάλιση, ζουν ξοδεύοντας κάποια πατρική περιουσία και μένουν χειμώνα-καλοκαίρι σ’ ένα νησί. Συνήθως είναι ιδιοκτήτες ενός τζαζ μπαρ, στο οποίο δουλεύουν τίποτε κοριτσόπουλα, ενώ οι ίδιοι φιλοσοφούν περί Αριστεράς,πίνοντας φραπέδες και τεμπελιάζοντας».
Εύστοχος παραλληλισμός, αλλά κάτι έλειπε! Ο Αλαβάνος είναι, σίγουρα εμβληματική φυσιογνωμία του κοινωνικού και πολιτικού περιθωρίου, ωστόσο είναι κάτι περισσότερο από ένα απλό γεροφρικιό.
Αυτά σκεπτόμουν, ώσπου έπεσε στα χέρια μου η δήλωση του κυρ Αλέκου, μετά τη συνάντηση του με τον πρεσβευτή της ισλαμικής θεοκρατίας του Ιράν, την οποία δημοσίευσα στη χθεσινή στήλη. Στην εν λόγω δήλωση, ο πολιτικός εκείνος, που παρέσχε πολιτική κάλυψη στα Νέα Δεκεμβριανά της Αθήνας, δεν είχε κουβέντα να πει για τους νεκρούς των διαδηλώσεων στην Τεχεράνη, παρά μόνο να κλαυθμηρίσει για τις «παρεμβάσεις εξωτερικών δυνάμεων στο Ιράν», τις οφειλόμενες στο ότι η χώρα αυτή «είναι έξω από τους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς».
Οχι, λοιπόν. Ο Αλαβάνος δεν είναι το ακίνδυνο γεροφρικιό, που παριστάνει τον θυμόσοφο. Οπως τον βλέπω, αξύριστο με το ανεξιχνίαστο ανθυπομειδίαμα και το πάντα ανοικτό στον λαιμό λευκό πουκαμισάκι, ο Αλαβάνος μού κάνει περισσότερο για ελληνική εκδοχή του ανεκδιήγητου Αχμεντινετζάντ. Αναδίδει την ίδια μιζέρια, δρα και κινείται με ανάλογη υστεροβουλία, εν τέλει διαπνέεται από παρεμφερή ιδεολογική παράνοια. Οι διαφορές ως προς τη μορφή της ιδεοληψίας είναι δευτερεύουσες. Το ευτυχές, πάντως, είναι ότι ποτέ αυτός και οι όμοιοί του δεν πρόκειται να αναλάβουν την εξουσία...
Ετσι εξηγείται...
Δεν παρεξηγώ τον κυρ Αλέκο. Φαίνεται ότι, όπως το αλήστου μνήμης ΚΚΕ Εσ. διατηρούσε μια «τρυφερή σχέση» με τη Ρουμανία του Τσαουσέσκου, έτσι και ο κληρονόμος του, ο ΣΥΡΙΖΑ, έχει συνάψει ανάλογη σχέση με τους μουλάδες του Ιράν. Εύχομαι αισία κατάληξη του ειδυλλίου...
Χωρίς Σχόλια…..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου