Πριν από πολλά χρόνια μια μεγάλη ομάδα Ελλήνων δημοσιογράφων βρέθηκε σ’ ένα δικαστήριο στο εξωτερικό για μια υπόθεση. Οι φρουροί εκεί ενημέρωσαν όλους πως (α) δεν μπορούν να μπουν μαγνητόφωνα στο δικαστήριο και (β) όλα τα αντικείμενα, τσάντες κ. λπ. έπρεπε να περάσουν από ένα ειδικό μηχάνημα.
Οι δημοσιογράφοι άρχισαν να επικαλούνται την «ελευθερία του Τύπου» και αρνούνταν να περάσουν από τη σχετική διαδικασία.
Κάποια, μάλιστα, στιγμή, ο τότε γενικός πρόξενος εξήγησε -με στομφώδες ύφος- στον επικεφαλής φρουρό ποιος είναι και του ζήτησε να γίνει μια εξαίρεση.
Ο φρουρός απάντησε ότι «δεν με ενδιαφέρει ποιος είστε, ας είστε και ο Πάπας, εδώ δεν μπαίνει κανείς χωρίς να τηρηθούν οι κανόνες μας».
Η μικρή αυτή ιστορία δείχνει πόσο μακριά βρίσκεται η δική μας κουλτούρα στα θέματα ασφάλειας από τις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες.
Το πρόβλημα στην Ελλάδα αρχίζει με το περίφημο «έλα μωρέ, ο Γιώργος είναι, ο φίλος του Τάκη, άστον να περάσει», που ακούγεται καθημερινά και σε διάφορες περιστάσεις.
Δεν υπάρχει τίποτα αυτόματο και απρόσωπο στην τήρηση των κανόνων ασφαλείας, με αποτέλεσμα να οδηγούν στο μοιραίο η τσαπατσουλιά και η ρουτίνα.
Η άλλη όψη του προβλήματος είναι βέβαια η νοοτροπία των πολιτών. Ο δικηγορικός σύλλογος θεωρεί «προσβλητικό» να ελέγχονται οι δικηγόροι όταν μπαίνουν στα δικαστήρια.
Στις φυλακές αποφασίζει η πολιτεία να μη βάλει κλωβό που να εμποδίζει τη χρήση κινητών από κρατουμένους «γιατί μπορεί να βλάψει την υγεία τους», λες και οι κλωβοί που λειτουργούν στο Μέγαρο Μουσικής ή τη Βουλή είναι δολοφονικοί...
Μέσα στο μπάχαλο του μεταπολιτευτικού λαϊκισμού ό,τι είχε να κάνει με ασφάλεια λοιδορήθηκε και δαιμονοποιήθηκε.
Οποιος ήθελε μια αστυνομία που να συλλέγει πληροφορίες και να κάνει τη δουλειά της θεωρείτο γραφικός ή ακραίος ή... ή...
Είναι προφανές πως μια κοινωνία που μπαίνει σε μεγάλες αναταράξεις και με έντονο ιστορικό τρομοκρατίας και βίας πρέπει να αλλάξει αν θέλει να αυτοπροστατευθεί και να θωρακίσει τη δημοκρατία της.
Οι πολίτες, όποιοι κι αν είναι, ό,τι ιδέα και αν έχουν για τον εαυτό τους, οφείλουν να τηρούν όποιους κανόνες ασφαλείας επιβάλλει το νόμιμο κράτος. Αλλιώς οφείλουν να υφίστανται τις συνέπειες του νόμου!
Και ταυτόχρονα το κράτος πρέπει να εκπαιδεύσει μια νέα γενιά αστυνομικών κ. ά. σε συνθήκες επαγγελματισμού και με τη νοοτροπία πως «δεν με νοιάζει αν είσαι ο Πάπας, από εδώ δεν περνάς χωρίς έλεγχο».
Από το άρθρο, «Εδώ δεν μπαίνει κανείς», του Αλέξη Παπαχελά στην Καθημερινή 27.6.10
Το θέμα της ασφάλειας στην Ελλάδα είναι καθαρά ΠΟΛΙΤΙΚΟ.
Έχει να κάνει με μια άρρωστη αντίληψη των δικαιωμάτων και των προσωπικών δεδομένων των πολιτών στη βάση αριστερίστικης θεωρίας «προστασίας» τους.
Πρώτα πρέπει να από-αριστεροποιηθεί η νοοτροπία της κυβέρνησης και όλων των πολιτικών….
Υπενθυμίζω σχετικές ακατανόητες ενέργειες, κατάργησης κάθε έννοιας ασφάλειας, θεσμικών οργάνων του κράτους και κομμάτων, που έχουν γραφεί σε παλαιότερες αναρτήσεις:
- Το Συμβούλιο της Επικρατείας επιβάλει πρόστιμο στην αστυνομία διότι δεν διέκοψε την λειτουργία…… καμερών σε δημόσιους χώρους.
- Η Αρχή Προστασίας Δεδομένων Προσωπικού Χαρακτήρα…..επέτρεψε δοκιμαστικά για ένα χρόνο την εγκατάσταση και λειτουργία καμερών σε 10 από τις 147 παιδικές χαρές, μόνον κατά τις βραδινές ώρες. Μετά τη δοκιμαστική περίοδο ο δήμος Αθηναίων πρέπει να υποβάλει συγκριτική μελέτη, προκειμένου η Αρχή να αποφανθεί εκ νέου… Διότι «Η λειτουργία των καμερών στις παιδικές χαρές προσβάλει το δικαίωμα της ιδιωτικής ζωής και υπάρχει ο κίνδυνος να περιορισθεί στα παιδιά η ανάπτυξη της έννοιας της ελευθερίας τους»!!
- Η παρούσα κυβέρνηση είχε δεσμευτεί προεκλογικά να…… καταργήσει τους νόμους που ψήφισε η προηγούμενη κυβέρνηση:
-- Επιβάρυνσης των αξιόποινων πράξεων που διαπράττονται με κουκούλα.
-- Λειτουργίας των καμερών.
-- Ταυτοποίησης των κινητών τηλεφώνων και του τεστ DNA.
Όλα αυτά δείχνουν ένα κράτος που παίρνει σοβαρά τα θέματα Ασφαλείας;;
Ο φάκελος βόμβα που ανοίχθηκε δίπλα στο γραφείο του υπουργού Αφα(προστα)σίας του πολίτη με ένα νεκρό ανώτερο αξιωματικό της αστυνομίας, είναι Τυχαίο;; Δεν Νομίζω!!
Οι δημοσιογράφοι άρχισαν να επικαλούνται την «ελευθερία του Τύπου» και αρνούνταν να περάσουν από τη σχετική διαδικασία.
Κάποια, μάλιστα, στιγμή, ο τότε γενικός πρόξενος εξήγησε -με στομφώδες ύφος- στον επικεφαλής φρουρό ποιος είναι και του ζήτησε να γίνει μια εξαίρεση.
Ο φρουρός απάντησε ότι «δεν με ενδιαφέρει ποιος είστε, ας είστε και ο Πάπας, εδώ δεν μπαίνει κανείς χωρίς να τηρηθούν οι κανόνες μας».
Η μικρή αυτή ιστορία δείχνει πόσο μακριά βρίσκεται η δική μας κουλτούρα στα θέματα ασφάλειας από τις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες.
Το πρόβλημα στην Ελλάδα αρχίζει με το περίφημο «έλα μωρέ, ο Γιώργος είναι, ο φίλος του Τάκη, άστον να περάσει», που ακούγεται καθημερινά και σε διάφορες περιστάσεις.
Δεν υπάρχει τίποτα αυτόματο και απρόσωπο στην τήρηση των κανόνων ασφαλείας, με αποτέλεσμα να οδηγούν στο μοιραίο η τσαπατσουλιά και η ρουτίνα.
Η άλλη όψη του προβλήματος είναι βέβαια η νοοτροπία των πολιτών. Ο δικηγορικός σύλλογος θεωρεί «προσβλητικό» να ελέγχονται οι δικηγόροι όταν μπαίνουν στα δικαστήρια.
Στις φυλακές αποφασίζει η πολιτεία να μη βάλει κλωβό που να εμποδίζει τη χρήση κινητών από κρατουμένους «γιατί μπορεί να βλάψει την υγεία τους», λες και οι κλωβοί που λειτουργούν στο Μέγαρο Μουσικής ή τη Βουλή είναι δολοφονικοί...
Μέσα στο μπάχαλο του μεταπολιτευτικού λαϊκισμού ό,τι είχε να κάνει με ασφάλεια λοιδορήθηκε και δαιμονοποιήθηκε.
Οποιος ήθελε μια αστυνομία που να συλλέγει πληροφορίες και να κάνει τη δουλειά της θεωρείτο γραφικός ή ακραίος ή... ή...
Είναι προφανές πως μια κοινωνία που μπαίνει σε μεγάλες αναταράξεις και με έντονο ιστορικό τρομοκρατίας και βίας πρέπει να αλλάξει αν θέλει να αυτοπροστατευθεί και να θωρακίσει τη δημοκρατία της.
Οι πολίτες, όποιοι κι αν είναι, ό,τι ιδέα και αν έχουν για τον εαυτό τους, οφείλουν να τηρούν όποιους κανόνες ασφαλείας επιβάλλει το νόμιμο κράτος. Αλλιώς οφείλουν να υφίστανται τις συνέπειες του νόμου!
Και ταυτόχρονα το κράτος πρέπει να εκπαιδεύσει μια νέα γενιά αστυνομικών κ. ά. σε συνθήκες επαγγελματισμού και με τη νοοτροπία πως «δεν με νοιάζει αν είσαι ο Πάπας, από εδώ δεν περνάς χωρίς έλεγχο».
Από το άρθρο, «Εδώ δεν μπαίνει κανείς», του Αλέξη Παπαχελά στην Καθημερινή 27.6.10
Το θέμα της ασφάλειας στην Ελλάδα είναι καθαρά ΠΟΛΙΤΙΚΟ.
Έχει να κάνει με μια άρρωστη αντίληψη των δικαιωμάτων και των προσωπικών δεδομένων των πολιτών στη βάση αριστερίστικης θεωρίας «προστασίας» τους.
Πρώτα πρέπει να από-αριστεροποιηθεί η νοοτροπία της κυβέρνησης και όλων των πολιτικών….
Υπενθυμίζω σχετικές ακατανόητες ενέργειες, κατάργησης κάθε έννοιας ασφάλειας, θεσμικών οργάνων του κράτους και κομμάτων, που έχουν γραφεί σε παλαιότερες αναρτήσεις:
- Το Συμβούλιο της Επικρατείας επιβάλει πρόστιμο στην αστυνομία διότι δεν διέκοψε την λειτουργία…… καμερών σε δημόσιους χώρους.
- Η Αρχή Προστασίας Δεδομένων Προσωπικού Χαρακτήρα…..επέτρεψε δοκιμαστικά για ένα χρόνο την εγκατάσταση και λειτουργία καμερών σε 10 από τις 147 παιδικές χαρές, μόνον κατά τις βραδινές ώρες. Μετά τη δοκιμαστική περίοδο ο δήμος Αθηναίων πρέπει να υποβάλει συγκριτική μελέτη, προκειμένου η Αρχή να αποφανθεί εκ νέου… Διότι «Η λειτουργία των καμερών στις παιδικές χαρές προσβάλει το δικαίωμα της ιδιωτικής ζωής και υπάρχει ο κίνδυνος να περιορισθεί στα παιδιά η ανάπτυξη της έννοιας της ελευθερίας τους»!!
- Η παρούσα κυβέρνηση είχε δεσμευτεί προεκλογικά να…… καταργήσει τους νόμους που ψήφισε η προηγούμενη κυβέρνηση:
-- Επιβάρυνσης των αξιόποινων πράξεων που διαπράττονται με κουκούλα.
-- Λειτουργίας των καμερών.
-- Ταυτοποίησης των κινητών τηλεφώνων και του τεστ DNA.
Όλα αυτά δείχνουν ένα κράτος που παίρνει σοβαρά τα θέματα Ασφαλείας;;
Ο φάκελος βόμβα που ανοίχθηκε δίπλα στο γραφείο του υπουργού Αφα(προστα)σίας του πολίτη με ένα νεκρό ανώτερο αξιωματικό της αστυνομίας, είναι Τυχαίο;; Δεν Νομίζω!!
