Η Ευρωπαϊκή Ένωση και η Κεντρική της Τράπεζα ζητάνε από την Ελλάδα θεσμικές αλλαγές στη λειτουργία της οικονομίας προκειμένου να αντιμετωπιστεί η συντελεσμένη χρεοκοπία της χώρας.
Οι επαγγελματίες της πολιτικής και η πλειονότητα των μέσων «πληροφόρησης» καμώνονται πως δεν καταλαβαίνουν τι σημαίνει η λέξη «θεσμικές». Εξαγγέλλουν, συνομολογούν, μηχανεύονται αλλαγές επιδερμικές, περιστασιακές, που αφορούν εισπρακτικές κυρίως μεθοδεύσεις, όχι τη λειτουργία των θεσμών.
Η πείρα από τις σχέσεις κάθε Έλληνα πολίτη με το δημόσιο οδηγεί σε διαπίστωση στατιστικά μη ελεγμένη, αλλά καθολικά βεβαιωμένη: Ότι, οποιαδήποτε μέρα σε οποιαδήποτε δημόσια υπηρεσία, το ένα τρίτο περίπου της υπαλληλίας απουσιάζει «νομίμως»:
Κάνει χρήση κάποιου υπόλοιπου «κανονικής» άδειας ή έχει πάρει άδεια ειδική μιας ή δύο ημερών με συνεννόηση ενδο-συναδελφική ή απουσιάζει για λόγους ασθένειας που θα δικαιολογηθεί εκ των υστέρων ή, τέλος πάντων, «κάτι του έτυχε» και «θα καθυστερήσει».
Ασφαλώς υπάρχουν δημόσιες υπηρεσίες όπου οι υπάλληλοι εργάζονται εντατικά και άλλες όπου οι υπάλληλοι είναι προκλητικά αργόμισθοι, ίσως και δίχως αντικείμενο απασχόλησης, αναιδέστατα νωχελικοί ή αδιάφοροι.
Αποκλείεται ωστόσο θεσμικά η μετακίνηση υπαλλήλων από υπηρεσίες με αργόσχολο πλεόνασμα προσωπικού σε άλλες με ελλείμματα προσωπικού. Έχουν κατορθώσει τον αποκλεισμό οι δυνάστες του κράτους και της κοινωνίας συνδικαλιστές.
Πάμπολλες οι περιπτώσεις μισθοδοτούμενης από το κράτος αργοσχολίας: Μόνιμο προσωπικό «τεχνικών» σε κάθε δημόσιο νοσοκομείο (μαραγκών, ηλεκτρολόγων, υδραυλικών, ελαιοχρωματιστών).
Κάθε πρωί «χτυπάνε κάρτα» και αμέσως απέρχονται στις ιδιωτικές τους δουλειές. Προσθέστε και τους «συνοδούς ασανσέρ», προγραμματικά παρασιτικούς στα δημόσια νοσοκομεία. Τις δεκάδες «κηπουρών» ή «φυλάκων» σε μικροσκοπικά επαρχιακά μουσεία. Το ατέλειωτο πλήθος «αποσπασμένων» από περιφερειακές υπηρεσίες στους διαδρόμους των υπουργείων της Αθήνας.
Ο υπερπληθωρισμός της δημοσιοϋπαλληλίας είναι ένα από τα ειδεχθέστερα εγκλήματα των επαγγελματιών της πολιτικής σε βάρος του κοινωνικού σώματος:
Διορίζουν στο δημόσιο εξαγοράζοντας συνειδήσεις, εγκλωβίζοντας ψηφοφόρους στο κομματικό τους ποιμνιοστάσιο.
Από το άρθρο, «Τι είναι και τι δεν είναι «θεσμικές» αλλαγές», του Χρήστου Γιανναρά στην Καθημερινή 20.12.09
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου