Η
ελληνική κεντροδεξιά είχε μέχρι πρόσφατα μια πρωτοτυπία. Από όλες τις χώρες που
κατέληξαν σε κρίση και σε κάποιο μηχανισμό στήριξης (Ελλάδα, Ιρλανδία,
Πορτογαλία, Ισπανία, Κύπρος) η Ελλάδα ήταν ο βαρύτερα ασθενής. Η χώρα βρέθηκε
στην πιο ακραία και επείγουσα ανάγκη να εφαρμόσει πολιτικές και μεταρρυθμίσεις
από κείνες που βρίσκονται στον πυρήνα μιας ευρωπαϊκής κεντροδεξιάς.
Κι
όμως, στη χώρα που περισσότερο από όλες τις άλλες χρειαζόταν ένα άμεσο και
σαρωτικό κύμα φιλελεύθερων μεταρρυθμίσεων, η Ελλάδα βρέθηκε με μιαν απρόθυμη
Ν.Δ. Τα δύο πρώτα χρόνια ως αντιπολίτευση πολέμησε την προσαρμογή, μέχρι που
αναγκάστηκε να την εφαρμόσει. Οι αριθμοί κραύγαζαν ότι η χώρα έπρεπε να
εξυγιάνει τα δημοσιονομικά και το ασφαλιστικό, να μεταρρυθμίσει το κράτος, να
ανοίξει τις αγορές, να αυξήσει την ανταγωνιστικότητα, να προσελκύσει
επενδύσεις. Όμως ο φυσικός ιδεολογικός σύμμαχος των μεταρρυθμίσεων αυτών, η
Ν.Δ., έστηνε Ζάππεια, αρνείτο «να συναινέσει στο λάθος», παρέπεμπε σε
ανύπαρκτες εναλλακτικές.
Γνωρίζουμε
εκ των υστέρων ότι ο δεξιός λαϊκισμός του 2010-11 δεν στέρησε μόνο το αναγκαίο
κλίμα συναίνεσης που θα βοηθούσε στην καλύτερη υλοποίηση και ταχύτερη έξοδο από
την κρίση. Εδωσε επίσης «αστική» νομιμοποίηση στον αντιμνημονιακό λαϊκισμό των
«αγανακτισμένων», στις αφέλειες των «ψεκασμένων» και στις χυδαιότητες περί
«γερμανοτσολιάδων» και «προσκυνημένων». Άρδευσε τελικά τον νοσηρό πολιτικό
βαλτότοπο της ανοησίας, της υποκρισίας και της εξαλλότητας, στον οποίο τράφηκαν
και θέριεψαν οι πολιτικές δυνάμεις που κυβερνούν τη χώρα από τον Ιανουάριο του
2015, με τα γνωστά αποτελέσματα.
Από το άρθρο, «Αναζητώντας
αρχηγό για τη Ν.Δ), του Γιώργου Παγουλάτου kathimerini.gr
1.11.15.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου