Παραζαλισμένη από την πτώχευση που κρέμεται σα σπάθη πάνω απ’ τα κεφάλια μας, η Ελλάδα ξεχνά ότι και η ίδια η πτώχευση μας ήρθε σαν κεραμίδα γιατί δεν θέλαμε να τη δούμε να έρχεται, ενώ ήταν νομοτέλεια.
Αντίστοιχα, δεν συνειδητοποιεί ότι η ελληνοτουρκική ισορροπία σκληρής ισχύος έχει ξεφύγει από κάθε ανεκτό επίπεδο ασφαλείας, ενώ η Τουρκία ουδέποτε έπαψε να είναι επιθετική – το αντίθετο μάλιστα.
Μάλιστα, η απώλεια ισορροπίας δεν αφορά μόνον την δύναμη στον αέρα όπου η «ψαλίδα» ανοίγει κατά τρόπο που δεν έχει προηγούμενο, τόσο ποσοτικά όσο και ποιοτικά,
Αλλά, τώρα, πλέον, για πρώτη φορά χάνεται σταδιακά αλλά σταθερά και το παραδοσιακό συγκριτικό ελληνικό στρατηγικής σημασίας πλεονέκτημα στη θάλασσα.
Φυσικά, ο φίλος μας ο κύριος Αχμέτ, δεν είναι αφελής. Αυτά όλα τα γνωρίζει πολύ καλά.
Ξέρει μάλιστα ότι, όσο περνά ο καιρός, με ορίζοντα το 2015 – 2018, τα τουρκικά εξοπλιστικά προγράμματα σε μεγάλο βαθμό θα τείνουν να ολοκληρωθούν με τις παραδόσεις πολύ σημαντικών και ουκ ολίγων μονάδων τόσο στο τουρκικό ναυτικό, όσο, αμέσως μετά, και στην τουρκική αεροπορία.
Με αυτά τα δεδομένα άλλωστε είναι που και ο Τούρκος πρωθυπουργός Ερντογάν μας καλεί συχνά να περικόψουμε τις αμυντικές δαπάνες και να μην βλέπουμε εχθρούς που δεν υπάρχουν, για να βελτιώσουμε τα οικονομικά μας.
Προτίθεται λέει κι εκείνος να κάνει το ίδιο, παραλείποντας βέβαια να πει ότι, πρώτα, θα έχει σχεδόν ολοκληρωθεί το μεγαλύτερο εξοπλιστικό πρόγραμμα που γνώρισαν ποτέ οι τουρκικές ένοπλες δυνάμεις που σήμερα βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη.
Η Ελλάδα βρίσκεται ήδη με αισθητά μειωμένη ισχύ, ενώ η Τουρκία με σημαντικά αυξημένη, πραγματικότητα που, αν δεν κάνουμε κάτι, πριν από το τέλος της τρέχουσας δεκαετίας θα καταστεί μη αναστρέψιμη. Τι θα γίνει μέχρι τότε;
Θα υπάρξει συντριπτική τουρκική υπεροχή στον αέρα με τα τύπου στελθ αεροσκάφη JSF που θα αποκτήσει η Αγκυρα και τον τεράστιο αριθμό από τα αναβαθμισμένα της (περισσότερα από 200) F – 16, καθώς κι έναν πρωτοφανή στόλο με δεκάδες φρεγάτες, κορβέτες και αεροσκάφη και ελικόπτερα ναυτικής συνεργασίας.
Μέρα με τη μέρα, συστηματικά και αποτελεσματικά, η Τουρκία χτίζει έναν πολύ ισχυρό πολεμικό βραχίονα και το γνωρίζει πολύ καλά,
Όπως πολύ καλά γνωρίζει και ότι οι ελληνικές ένοπλες δυνάμεις όχι μόνον δεν βελτιώνονται, αλλά, αντιθέτως και οι υπάρχουσες βρίσκονται σε τροχιά πολλαπλής συρρίκνωσης.
Υπάρχει πριν απ’ όλα μια θεμελιώδης προυπόθεση που πρέπει να εκπληρωθεί:
Να συνειδητοποιήσουμε ότι πρέπει κάτι να κάνουμε και να μην κάνουμε ότι δεν βλέπουμε το δυνητικό, έστω, κίνδυνο,
Ο οποίος ασφαλώς αυξάνει μέσα από τη δημοσιονομική κατάρρευση και από τον οποίο ουδείς, πλην του εαυτού μας, πρόκειται να μας προστατεύσει.
Από το άρθρο, «Από τον Ακτουνά στον Νταβούτογλου», του Γεωργίου Π. Μαλούχου στο ΒΗΜΑ 9.3.11
Αντίστοιχα, δεν συνειδητοποιεί ότι η ελληνοτουρκική ισορροπία σκληρής ισχύος έχει ξεφύγει από κάθε ανεκτό επίπεδο ασφαλείας, ενώ η Τουρκία ουδέποτε έπαψε να είναι επιθετική – το αντίθετο μάλιστα.
Μάλιστα, η απώλεια ισορροπίας δεν αφορά μόνον την δύναμη στον αέρα όπου η «ψαλίδα» ανοίγει κατά τρόπο που δεν έχει προηγούμενο, τόσο ποσοτικά όσο και ποιοτικά,
Αλλά, τώρα, πλέον, για πρώτη φορά χάνεται σταδιακά αλλά σταθερά και το παραδοσιακό συγκριτικό ελληνικό στρατηγικής σημασίας πλεονέκτημα στη θάλασσα.
Φυσικά, ο φίλος μας ο κύριος Αχμέτ, δεν είναι αφελής. Αυτά όλα τα γνωρίζει πολύ καλά.
Ξέρει μάλιστα ότι, όσο περνά ο καιρός, με ορίζοντα το 2015 – 2018, τα τουρκικά εξοπλιστικά προγράμματα σε μεγάλο βαθμό θα τείνουν να ολοκληρωθούν με τις παραδόσεις πολύ σημαντικών και ουκ ολίγων μονάδων τόσο στο τουρκικό ναυτικό, όσο, αμέσως μετά, και στην τουρκική αεροπορία.
Με αυτά τα δεδομένα άλλωστε είναι που και ο Τούρκος πρωθυπουργός Ερντογάν μας καλεί συχνά να περικόψουμε τις αμυντικές δαπάνες και να μην βλέπουμε εχθρούς που δεν υπάρχουν, για να βελτιώσουμε τα οικονομικά μας.
Προτίθεται λέει κι εκείνος να κάνει το ίδιο, παραλείποντας βέβαια να πει ότι, πρώτα, θα έχει σχεδόν ολοκληρωθεί το μεγαλύτερο εξοπλιστικό πρόγραμμα που γνώρισαν ποτέ οι τουρκικές ένοπλες δυνάμεις που σήμερα βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη.
Η Ελλάδα βρίσκεται ήδη με αισθητά μειωμένη ισχύ, ενώ η Τουρκία με σημαντικά αυξημένη, πραγματικότητα που, αν δεν κάνουμε κάτι, πριν από το τέλος της τρέχουσας δεκαετίας θα καταστεί μη αναστρέψιμη. Τι θα γίνει μέχρι τότε;
Θα υπάρξει συντριπτική τουρκική υπεροχή στον αέρα με τα τύπου στελθ αεροσκάφη JSF που θα αποκτήσει η Αγκυρα και τον τεράστιο αριθμό από τα αναβαθμισμένα της (περισσότερα από 200) F – 16, καθώς κι έναν πρωτοφανή στόλο με δεκάδες φρεγάτες, κορβέτες και αεροσκάφη και ελικόπτερα ναυτικής συνεργασίας.
Μέρα με τη μέρα, συστηματικά και αποτελεσματικά, η Τουρκία χτίζει έναν πολύ ισχυρό πολεμικό βραχίονα και το γνωρίζει πολύ καλά,
Όπως πολύ καλά γνωρίζει και ότι οι ελληνικές ένοπλες δυνάμεις όχι μόνον δεν βελτιώνονται, αλλά, αντιθέτως και οι υπάρχουσες βρίσκονται σε τροχιά πολλαπλής συρρίκνωσης.
Υπάρχει πριν απ’ όλα μια θεμελιώδης προυπόθεση που πρέπει να εκπληρωθεί:
Να συνειδητοποιήσουμε ότι πρέπει κάτι να κάνουμε και να μην κάνουμε ότι δεν βλέπουμε το δυνητικό, έστω, κίνδυνο,
Ο οποίος ασφαλώς αυξάνει μέσα από τη δημοσιονομική κατάρρευση και από τον οποίο ουδείς, πλην του εαυτού μας, πρόκειται να μας προστατεύσει.
Από το άρθρο, «Από τον Ακτουνά στον Νταβούτογλου», του Γεωργίου Π. Μαλούχου στο ΒΗΜΑ 9.3.11
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου