Οταν στην πορεία της ζωής βρεθείς αντιμέτωπος με ένα σοβαρό πρόβλημα, τόσο σοβαρό ώστε να απειλεί την ύπαρξή σου, ένα πρόβλημα το οποίο όσο και αν πασχίζεις να λύσεις δεν τα καταφέρνεις, τι κάνεις; Εφόσον είναι δυνατόν, βρίσκεις έναν τρόπο για να απαλλαγείς από αυτό.
Πολύ φοβάμαι ότι ίσως έλθει η στιγμή όπου η αρχή αυτή θα ισχύσει και για την περίπτωση της Ευρώπης και του ελληνικού προβλήματός της.
Είναι αλήθεια ότι δεν προβλέπεται τρόπος έξωσης της Ελλάδας από την Οικονομική και Νομισματική Ενωση.
Αυτό όμως δεν σημαίνει κιόλας ότι δεν πρόκειται ποτέ να βρεθεί ο τρόπος. Είναι καθαρά ζήτημαστάθμισης του κόστους της απόφασης σε βάθος χρόνου:
Αν, στην πορεία της κρίσης, αποδειχθεί ότι η ζωή μαζί με την Ελλάδα είναι ασύμφορη σε σχέση με τη ζωή χωρίς την Ελλάδα, κανείς δεν θα λυπηθεί αν τη δει να παίρνει τον δρόμο της εξόδου – κι ας είναι η ωραιότερη χώρα του κόσμου, που κατοικείται από τον εξυπνότερο λαό του κόσμου.
Βέβαια, όλα αυτά θα μπορούσαν να ισχύουν υπό μίαν προϋπόθεση μόνον: ότι η Ελλάδα δεν καταφέρνει να πείσει τους εταίρους της στην ΟΝΕ για τη διάθεσή της να κάνει με δική της πρωτοβουλία τα απαραίτητα για τη σωτηρία της.
Αυτό μένει να αποδειχθεί και είναι το σημείο στο οποίο βρισκόμαστε τώρα. Πήραμε, λοιπόν, την «ανάσα» της επιμήκυνσης, της πτώσης του επιτοκίου και της δυνατότητας αγοράς ελληνικών ομολόγων από την ΕΚΤ.
Τώρα όμως πρέπει να αποδείξουμε ότι μπορούμε να αναμορφώσουμε τις δομές της οικονομίας και να θεραπεύσουμε χρόνιες παθογένειες, ορισμένες των οποίων ανάγονται στην εποχή της ίδρυσης του σύγχρονου ελληνικού έθνους–κράτους.
Μπορούμε να το αποδείξουμε σε όλους και πρώτα απ’ όλα σε εμάς τους ίδιους;
Από το άρθρο, {«Κεφάλια έξω», αλλά μόνο για λίγο}, του Στέφανου Κασιμάτη στην Καθημερινή 16.3.11.
Πολύ φοβάμαι ότι ίσως έλθει η στιγμή όπου η αρχή αυτή θα ισχύσει και για την περίπτωση της Ευρώπης και του ελληνικού προβλήματός της.
Είναι αλήθεια ότι δεν προβλέπεται τρόπος έξωσης της Ελλάδας από την Οικονομική και Νομισματική Ενωση.
Αυτό όμως δεν σημαίνει κιόλας ότι δεν πρόκειται ποτέ να βρεθεί ο τρόπος. Είναι καθαρά ζήτημαστάθμισης του κόστους της απόφασης σε βάθος χρόνου:
Αν, στην πορεία της κρίσης, αποδειχθεί ότι η ζωή μαζί με την Ελλάδα είναι ασύμφορη σε σχέση με τη ζωή χωρίς την Ελλάδα, κανείς δεν θα λυπηθεί αν τη δει να παίρνει τον δρόμο της εξόδου – κι ας είναι η ωραιότερη χώρα του κόσμου, που κατοικείται από τον εξυπνότερο λαό του κόσμου.
Βέβαια, όλα αυτά θα μπορούσαν να ισχύουν υπό μίαν προϋπόθεση μόνον: ότι η Ελλάδα δεν καταφέρνει να πείσει τους εταίρους της στην ΟΝΕ για τη διάθεσή της να κάνει με δική της πρωτοβουλία τα απαραίτητα για τη σωτηρία της.
Αυτό μένει να αποδειχθεί και είναι το σημείο στο οποίο βρισκόμαστε τώρα. Πήραμε, λοιπόν, την «ανάσα» της επιμήκυνσης, της πτώσης του επιτοκίου και της δυνατότητας αγοράς ελληνικών ομολόγων από την ΕΚΤ.
Τώρα όμως πρέπει να αποδείξουμε ότι μπορούμε να αναμορφώσουμε τις δομές της οικονομίας και να θεραπεύσουμε χρόνιες παθογένειες, ορισμένες των οποίων ανάγονται στην εποχή της ίδρυσης του σύγχρονου ελληνικού έθνους–κράτους.
Μπορούμε να το αποδείξουμε σε όλους και πρώτα απ’ όλα σε εμάς τους ίδιους;
Από το άρθρο, {«Κεφάλια έξω», αλλά μόνο για λίγο}, του Στέφανου Κασιμάτη στην Καθημερινή 16.3.11.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου