Αν υπάρχει κάτι που πρέπει να αναγνωρίσει κανείς στους Τούρκους, αυτό αναμφίβολα είναι η σταθερότητα κι η επιμονή τους.
Τα χρόνια έρχονται και φεύγουν, οι κυβερνήσεις, ακόμα και τα καθεστώτα αλλάζουν στην Αγκυρα, όμως η πολιτική τους, ως προς τα ελληνοτουρκικά τουλάχιστον, δεν μεταβάλλεται. Μένει ακλόνητη σαν το γρανίτη.
Ποιος δεν θυμάται εκείνον τον καταπληκτικό υπουργό Γιλντιρίμ Ακτουνά – ψυχίατρο το επάγγελμα - που, στα μέσα της δεκαετίας του ’90, αναστάτωνε τη Θράκη με τις επισκέψεις του που σκοπό είχαν να καταδείξουν τη δήθεν καταπίεση της μουσουλμανικής μειονότητας από το ελληνικό κράτος;
Πέρασαν δεκαπέντε χρόνια από τότε, όμως η Θράκη εξακολουθεί να παραμένει αγαπημένος προορισμός Τούρκων υπουργών.
Σήμερα, την επισκέπτεται ο Αχμέτ Νταβούτογλου. Αφάνταστα πιο ευφυής, καλλιεργημένος και πιο «μέσα» στα διεθνή διπλωματικά δρώμενα,
Ο Τούρκος υπουργός Εξωτερικών μας έκανε την τιμή χθες να… αναγνωρίσει την ελληνική κυριαρχία στο Καστελόριζο, το οποίο όμως πρώτα έσπευσε να… «μεταθέσει» από το Αιγαίο και να το τοποθετήσει στη Μεσόγειο…
Πριν φύγει για τη Θράκη, «αναγνώρισε» επίσης το γεγονός ότι αυτή αποτελεί «αναπόσπαστο τμήμα της ελληνικής επικράτειας».
Μάλιστα. Ευχαριστούμε κύριε Αχμέτ. Καλά, μπορεί να πει κάποιος, κακό είναι δηλαδή που το λέει; Τι τον… αποπαίρνετε τον άνθρωπο. Κακό; Καθόλου!
Φανταστείτε όμως, λ.χ. να επισκεφθεί ο Γερμανός υπουργός Εξωτερικών την Ολλανδία και να δηλώσει ότι «το Αιντχόβεν είναι αναπόσπαστο κομμάτι των Κάτω Χωρών», ή τη Γαλλία και να πει το ίδιο για το Στρασβούργο και την Αλσατία…Γέλιο που θα γίνει…
Όμως, το τι λέει ή τι δεν λέει ο αγαπητός μας κύριος Αχμέτ, στην πραγματικότητα, πολύ μικρή σημασία έχει.
Αντιθέτως, εκείνο που έχει πολύ μεγάλη σημασία, είναι η ισορροπία ισχύος μεταξύ των δύο κρατών, της Ελλάδας και της Τουρκίας.
Κι αυτή, από τα χρόνια του Ακτουνά μέχρι σήμερα, έχει επιβαρυνθεί δραματικά εις βάρος μας, με δική μας ευθύνη: παρά τα δισεκατομμύρια που ξοδέψαμε σε όπλα μετά τα Υμια,
Αν λ.χ. ένα αντίστοιχο περιστατικό επαναλαμβανόταν αύριο το πρωί, η Ελλάδα θα ήταν ακόμα λιγότερο έτοιμη να το αντιμετωπίσει απ’ όσο ήταν το 1996.
Από το άρθρο, «Από τον Ακτουνά στον Νταβούτογλου», του Γεωργίου Π. Μαλούχου στο ΒΗΜΑ 9.3.11
Τα χρόνια έρχονται και φεύγουν, οι κυβερνήσεις, ακόμα και τα καθεστώτα αλλάζουν στην Αγκυρα, όμως η πολιτική τους, ως προς τα ελληνοτουρκικά τουλάχιστον, δεν μεταβάλλεται. Μένει ακλόνητη σαν το γρανίτη.
Ποιος δεν θυμάται εκείνον τον καταπληκτικό υπουργό Γιλντιρίμ Ακτουνά – ψυχίατρο το επάγγελμα - που, στα μέσα της δεκαετίας του ’90, αναστάτωνε τη Θράκη με τις επισκέψεις του που σκοπό είχαν να καταδείξουν τη δήθεν καταπίεση της μουσουλμανικής μειονότητας από το ελληνικό κράτος;
Πέρασαν δεκαπέντε χρόνια από τότε, όμως η Θράκη εξακολουθεί να παραμένει αγαπημένος προορισμός Τούρκων υπουργών.
Σήμερα, την επισκέπτεται ο Αχμέτ Νταβούτογλου. Αφάνταστα πιο ευφυής, καλλιεργημένος και πιο «μέσα» στα διεθνή διπλωματικά δρώμενα,
Ο Τούρκος υπουργός Εξωτερικών μας έκανε την τιμή χθες να… αναγνωρίσει την ελληνική κυριαρχία στο Καστελόριζο, το οποίο όμως πρώτα έσπευσε να… «μεταθέσει» από το Αιγαίο και να το τοποθετήσει στη Μεσόγειο…
Πριν φύγει για τη Θράκη, «αναγνώρισε» επίσης το γεγονός ότι αυτή αποτελεί «αναπόσπαστο τμήμα της ελληνικής επικράτειας».
Μάλιστα. Ευχαριστούμε κύριε Αχμέτ. Καλά, μπορεί να πει κάποιος, κακό είναι δηλαδή που το λέει; Τι τον… αποπαίρνετε τον άνθρωπο. Κακό; Καθόλου!
Φανταστείτε όμως, λ.χ. να επισκεφθεί ο Γερμανός υπουργός Εξωτερικών την Ολλανδία και να δηλώσει ότι «το Αιντχόβεν είναι αναπόσπαστο κομμάτι των Κάτω Χωρών», ή τη Γαλλία και να πει το ίδιο για το Στρασβούργο και την Αλσατία…Γέλιο που θα γίνει…
Όμως, το τι λέει ή τι δεν λέει ο αγαπητός μας κύριος Αχμέτ, στην πραγματικότητα, πολύ μικρή σημασία έχει.
Αντιθέτως, εκείνο που έχει πολύ μεγάλη σημασία, είναι η ισορροπία ισχύος μεταξύ των δύο κρατών, της Ελλάδας και της Τουρκίας.
Κι αυτή, από τα χρόνια του Ακτουνά μέχρι σήμερα, έχει επιβαρυνθεί δραματικά εις βάρος μας, με δική μας ευθύνη: παρά τα δισεκατομμύρια που ξοδέψαμε σε όπλα μετά τα Υμια,
Αν λ.χ. ένα αντίστοιχο περιστατικό επαναλαμβανόταν αύριο το πρωί, η Ελλάδα θα ήταν ακόμα λιγότερο έτοιμη να το αντιμετωπίσει απ’ όσο ήταν το 1996.
Από το άρθρο, «Από τον Ακτουνά στον Νταβούτογλου», του Γεωργίου Π. Μαλούχου στο ΒΗΜΑ 9.3.11
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου