Ο πρωθυπουργός έσπευσε, από την πρώτη μέρα, να υποκαταστήσει τις επαγγελίες του για πολιτικές καινοτομίες με τεχνάσματα εντυπωσιασμού: Μετονόμασε υπουργεία προτού να σχεδιάσει την αναδιάρθρωση αρμοδιοτήτων, προκαλώντας πελώρια σύγχυση στην έτσι κι αλλιώς αναποτελεσματική κρατική λειτουργία, με κατάληξη να αναδειχθούν και επισήμως απράγμονες τεράστιος αριθμός υπαλλήλων.
Ακόμα πιο οδυνηρή πρόκληση: η κενολογία και αδιαφορία για το αδιέξοδο της χώρας στο προεκλογικό κουκλοθέατρο της Ν.Δ.: Καμιά πραγματιστική ανάλυση, ούτε ίχνος, για συγκεκριμένες αιτίες της ανεπάρκειας, των σκανδάλων, της παραλυτικής αδυναμίας κυβερνητικών ανασχηματισμών και κομματικής ανασύνταξης στη διάρκεια της νεοδημοκρατικής πενταετίας.
Η Ελλάδα βρίσκεται σε κατάσταση χρεοκοπίας: ζει με δανεικά έχοντας χάσει τη δανειοληπτική αξιοπιστία της, ξοδεύει αλόγιστα, με ξέφρενη σπατάλη και κακοδιαχείριση, για να συντηρεί την απληστία κάθε κομματικής πελατείας.
Μπορεί αυτή η εγκληματική αθλιότητα να αναχαιτιστεί με διαχειριστικές πρακτικές δήθεν περιορισμού των κρατικών εξόδων και δήθεν πάταξης της φοροδιαφυγής;
Είναι ποτέ δυνατό να παραγάγει πλούτο μια κοινωνία στην οποία η άμιλλα, ο ανταγωνισμός της ποιότητας, η καταξίωση της αριστείας και της δημιουργικής τόλμης έχουν και θεσμικά καταργηθεί;
Είναι δυνατό να καταστεί παραγωγική μια κοινωνία όπου ο συνδικαλισμός, ως κράτος εν κράτει, ακυρώνει κάθε κοινωνική προτεραιότητα, διαστρέφει μεθοδικά τη συνείδηση του πολίτη σε στεγανό ατομοκεντρισμό κτηνώδους ιδιοτέλειας;
Είναι δυνατό να ανακάμψει μια κοινωνία που τα σχολειά της ετοιμάζουν βανδάλους και τους εκπαιδεύουν ήδη από το Δημοτικό στις πρακτικές των γκανγκστερικών εκβιασμών;
Θα τολμήσουν ποτέ να εφαρμόσουν τα όσα προβλέπει για τον συνδικαλισμό των δημοσίων υπαλλήλων ακόμα και το τεταρτοκοσμικό πασοκικό Σύνταγμα του 1985;
Θα τολμήσουν ποτέ να δώσουν προτεραιότητα στην κοινωνία, και όχι στο κόμμα τους, μεταφέροντας τις κομματικές τους νεολαίες έξω και μακριά από τους τόπους σπουδής και εργασίας – πανεπιστήμια, σχολειά, εργατικά συνδικάτα;
Θα επιχειρήσουν ποτέ, και με ποια θεσμικά μέτρα, να ασκήσουν κοινωνικό έλεγχο στους εμπόρους της πληροφόρησης και αγωγής του ψυχισμού των πολιτών;
Με ποιες συγκεκριμένες θεσμικές τομές θα μπορούσαν (αν το καταλάβαιναν και το φιλοδοξούσαν) να αποκαταστήσουν στη χώρα αξιοκρατία, καταξίωση της ποιότητας, προβάδισμα των αρίστων, απόλυτη προτεραιότητα στόχου την κατά κεφαλήν καλλιέργεια;
Από το άρθρο, «Συνεχίζεται το ρεσιτάλ νεφελοβασίας», του Χ. Γιανναρά στην Καθημερινή 29.11.09
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου