Η μετάβαση από τους «Αθανάσιους Διάκους» του Αλ. Αλαβάνου στην (έστω και ημιαυτόνομη) «Λωρίδα της Γάζας» του Α. Τσίπρα εκφράζει, αν μη τι άλλο, τη συνέπεια με την οποία η –εκτός ΚΚΕ– Αριστερά στην Ελλάδα βαδίζει μακριά από κάθε σύγχρονη αριστερή αντίληψη.
Επιλέγει –είτε με Αλαβάνο είτε με Τσίπρα– συγκεκριμένη ιδεολογική στάση, ένα, γνωστό από το παρελθόν, προϊόν αριστερίστικου ακτιβισμού και σεχταρισμού.
Ο ΣΥΡΙΖΑ, στεγάζοντας πολιτικά το «Χώρο», ουσιαστικά λειτουργεί σαν μαγνήτης προς όλους αυτούς που εκτιμούν ότι η Κοινωνία της Ειρήνης δεν είναι δυνατή.
Επιπλέον, ο σεχταρισμός, δηλαδή η βεβαιότητα πως η Αριστερά ως δύναμη αλλαγής είναι φύσει μειοψηφική στις καπιταλιστικές κοινωνίες, οδηγεί στην πεποίθηση πως τελικά η Αριστερά είναι «αντισυστημική» και πως μόνο με τη ρήξη μπορούν να αλλάξουν τα πράγματα.
Μόνον έτσι (αυτο) εκπληρώνεται ο σχεδόν μεσσιανικός χαρακτήρας των «γκρουπούσκουλων» μικρών και μεγαλύτερων.
Για παράδειγμα, στο ερώτημα αν μπορεί να υπάρξει δημοκρατική και αποτελεσματική αστυνομία, ο κ. Τσίπρας και οι περί αυτόν έχουν σαφέστατα απαντήσει αρνητικά. Γι’ αυτό και δεν τη θέλουν στα κάστρα τους (Εξάρχεια, ΑΕΙ κ. λπ.).
Είναι σαφές πως ο χώρος της ελληνικής μη κομμουνιστικής Αριστεράς θα συνεχίσει να βρίσκεται σε ομηρία από τον κάθε αυτόκλητο «επαναστάτη», εκτός αν ληφθούν συγκεκριμένες πολιτικές πρωτοβουλίες. Και το διαζύγιο είναι μέσα σε αυτές....
Από το άρθρο, «Η Αριστερά ως όμηρος κάθε “επαναστάτη”», του Τάκη Kαμπύλη στην Καθημερινή της 30.10.09.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου