Τέρμα στις Μπούρδες ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ προς τον "Σοφό" Λαό

Η αλήθεια είναι πως όλοι προτιμούν να είναι υγιείς και πλούσιοι, παρά σε νοσοκομείο και φτωχοί. Υπό την έννοια αυτή παραβιάζει ανοιχτές θύρες ο κ. Παναγιώτης Λαφαζάνης λέγοντας «όχι» στο τρίτο πρόγραμμα σταθεροποίησης της ελληνικής οικονομίας, ή τρίτο μνημόνιο. Η Ελλάδα, δυστυχώς, θα ξαναμπεί στην εντατική επειδή τα καμώματα της κυβέρνησής του, εκτός από ασυνάρτητα ήταν και εγκληματικά. Το πρόγραμμα λιτότητας αναγκαστικά θα είναι πιο βαρύ. Χειρότερο, απ’ όσο έπρεπε και απ’ όσο χρειαζόταν τον περασμένο Γενάρη.

Όμως: λίγο η κατάρρευση των εισπρακτικών μηχανισμών (όταν κλήθηκαν να τους διαχειριστούν οι αρχηγοί του «Δεν πληρώνω»), λίγο το πάγωμα των αποκρατικοποιήσεων (που επέτυχε προσωπικώς ο κ. Λαφαζάνης), λίγο οι επενδύσεις που πάγωσαν (κάτι που επίσης ήταν προσωπική επιτυχία του ιδίου), λίγο το πάγωμα της αγοράς από το φανφαρόνικο παίγνιο της διαπραγμάτευσης που έκανε ο κ. Βαρουφάκης, λίγο το χάσμα εμπιστοσύνης των ξένων πολιτικών κι επενδυτών που άνοιξε περαιτέρω

 ο κ. Αλέξης Τσίπρας, και τέλος πολύ το κλείσιμο των τραπεζών που έγινε με υπογραφή του ιδίου, η οικονομία από χωλή που ήταν τον Ιανουάριο έμεινε παράλυτη.

Αυτό ήταν το δεύτερο μεγαλύτερο έγκλημα της κυβέρνησης του κ. Τσίπρα: πήρε μια τραυματισμένη οικονομία, που κάπως επούλωνε τις πληγές της, κι έξι μήνες τώρα προσπαθούσε να την αποτελειώσει με κομμουνιστικού τύπου ιαχές και μέτρα. 

Το πρώτο στη σειρά έγκλημα ήταν ο φανφαρονισμός του κ. Βαρουφάκη, τον οποίο περιέφερε στις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες, μέχρι που φτάσαμε στη σημερινή κατάσταση.

Γενικώς πάντως ουδείς σώφρων θα διαφωνούσε με το «όχι στη λιτότητα» του κ. Λαφαζάνη, ασχέτως αν το μεγαλύτερο μέρος αυτής το προκάλεσε ο ίδιος και η κυβέρνησή του. Λίγοι επίσης θα διαφωνούσαν με εκείνο που άλλοι φωστήρες του ΣΥΡΙΖΑ διακινούν, ότι δηλαδή «το ευρώ δεν είναι φετίχ», με την προϋπόθεση όμως ότι δεν υπήρχε η επόμενη μέρα την οποία ο «φίλος της δραχμής» κ. Κώστας Λαπαβίτσας ορθώς περιέγραψε μιλώντας για ουρές και δελτίο στα τρόφιμα, καύσιμα, φάρμακα κ.λπ. 

Το δίλημμα δηλαδή που βάζει στον ελληνικό λαό η ελληνική κυβέρνηση δεν είναι μεταξύ λιτότητας και αφθονίας. Είναι εάν θα έχουμε λιτότητα υπό ευρωπαϊκή ομπρέλα ή εάν θα έχουμε λιτότητα υπό τη συμμορία της δραχμής η οποία διακινεί τη μεταφυσική υπόσχεση ότι «ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός, ένθα απέδρα λύπη, πόνος και στεναγμός».
Ποιο ιστορικό προηγούμενο έχει η παλαβή Αριστερά να μας δείξει για ένα «κομμουνισμό με ανθρώπινο πρόσωπο» και δη πετυχημένο;

Της πρώην ΕΣΣΔ που οι γέροντες ξεροστάλιαζαν στα σούπερ μάρκετ, όπως ξεροσταλιάζουν επί του δικού μας σοσιαλισμού στα ΑΤΜ; Μήπως τα παραδείγματα της Κίνας, της Κούβας ή του Βιετνάμ που χαντάκωσαν δύο με τρεις γενιές μέχρι να καταλάβουν ότι ο μόνος τρόπος να αναπτυχθεί η οικονομία τους είναι η ελεύθερη αγορά;

Από το άρθρο, «Η λιτότητα του κ. Λαφαζάνη», του Πάσχου Μανδραβέλη, kathimerini.gr 10.7.15.