Σάββατο, (5.2.11), πρωί στο ραδιόφωνο της ΝΕΤ ένας από τους πολλούς πρόεδρους των γιατρών που έχει αυτή η χώρα, αφού ανέλυσε τα «δίκια» του αγώνα τους με ένα τόνο περηφάνιας εξηγούσε και τα όπλα τους.
«Προχωρήσαμε σε κατάληψη και του αμφιθεάτρου στο υπουργείο Υγείας, για τις ανάγκες του αγώνα. Δίνουμε συνεντεύξεις Τύπου. Δεν ενοχλούμε κανένα...».
Δίκιο έχει! Ποιος ενοχλείται από την παρανομία σ’ αυτή τη χώρα για να ενοχληθούν οι επιστήμονες γιατροί από τα καμώματα της συνδικαλιστικής τους ηγεσίας;
Η κυβέρνηση δεν πρέπει να διαφυλάξει τη νομιμότητα; Φυσικά δεν ενοχλούνται οι εισαγγελείς, αλλά ούτε η ελληνική κοινωνία που θεωρεί πια τις καταλήψεις μέρος του φολκλόρ κάθε αγώνα.
Το «επαναστατικό δίκαιο» που δημιουργούν οι παραβάτες υπερέχει του νόμου και της εύρυθμης λειτουργίας του οργανισμού.
Έτσι κι αλλιώς η διαρκής παραβατικότητα στο όνομα των κοινωνικών αγώνων πάντα έχει δύο δικαιολογίες.
Για χοντρές παραβάσεις που ξυπνούν το κοινωνικό σύνολο από την ανοχή στην παρανομία ισχύει το «είναι μια οικτρή μειοψηφία που προέβη σ’ αυτές τις ακατονόμαστες ενέργειες».
Για τις μικρές παραβάσεις ισχύει το «δεν ενοχλούμε κανένα» ή σε πιο απλά ελληνικά «έλα μωρέ! Αυτό είναι το πρόβλημα; Σιγά! Τι έγινε;».
Ετσι η ελληνική κοινωνία εθίζεται στην ανομία και η παραβατικότητα του ενός γίνεται άλλοθι για την παραβατικότητα του άλλου.
Και αντί να τιμωρηθεί στα πλαίσια του νόμου η παράβαση του πρώτου, μένουν ατιμώρητες οι ανομίες και των δύο.
Κι έτσι καταλήγουμε στο χάος της ενοχλητικής καθημερινότητας, όπου ο καθείς:
- Παρκάρει όπου θέλει (δεν ενοχλεί κατά την προσωπική του άποψη),
- Καπνίζει όπου θέλει (αυτό βαφτίστηκε «δικαίωμα επιλογής»),
- Μαγαρίζει όποιους τοίχους θέλει (αυτό λέγεται «ελευθερία έκφρασης»),
- Καταλαμβάνει όποιον δημόσιο χώρο θέλει (αρκεί να μην είναι μελαψός) και, στο τέλος,
- Όλοι μαζί αναρωτιόμαστε «μα, πώς φτάσαμε ώς εδώ;».
Από το άρθρο, «Aνενόχλητη κατάληψη», του Tου Πάσχου Μανδραβέλη στην Καθημερινή 8.2.11
«Προχωρήσαμε σε κατάληψη και του αμφιθεάτρου στο υπουργείο Υγείας, για τις ανάγκες του αγώνα. Δίνουμε συνεντεύξεις Τύπου. Δεν ενοχλούμε κανένα...».
Δίκιο έχει! Ποιος ενοχλείται από την παρανομία σ’ αυτή τη χώρα για να ενοχληθούν οι επιστήμονες γιατροί από τα καμώματα της συνδικαλιστικής τους ηγεσίας;
Η κυβέρνηση δεν πρέπει να διαφυλάξει τη νομιμότητα; Φυσικά δεν ενοχλούνται οι εισαγγελείς, αλλά ούτε η ελληνική κοινωνία που θεωρεί πια τις καταλήψεις μέρος του φολκλόρ κάθε αγώνα.
Το «επαναστατικό δίκαιο» που δημιουργούν οι παραβάτες υπερέχει του νόμου και της εύρυθμης λειτουργίας του οργανισμού.
Έτσι κι αλλιώς η διαρκής παραβατικότητα στο όνομα των κοινωνικών αγώνων πάντα έχει δύο δικαιολογίες.
Για χοντρές παραβάσεις που ξυπνούν το κοινωνικό σύνολο από την ανοχή στην παρανομία ισχύει το «είναι μια οικτρή μειοψηφία που προέβη σ’ αυτές τις ακατονόμαστες ενέργειες».
Για τις μικρές παραβάσεις ισχύει το «δεν ενοχλούμε κανένα» ή σε πιο απλά ελληνικά «έλα μωρέ! Αυτό είναι το πρόβλημα; Σιγά! Τι έγινε;».
Ετσι η ελληνική κοινωνία εθίζεται στην ανομία και η παραβατικότητα του ενός γίνεται άλλοθι για την παραβατικότητα του άλλου.
Και αντί να τιμωρηθεί στα πλαίσια του νόμου η παράβαση του πρώτου, μένουν ατιμώρητες οι ανομίες και των δύο.
Κι έτσι καταλήγουμε στο χάος της ενοχλητικής καθημερινότητας, όπου ο καθείς:
- Παρκάρει όπου θέλει (δεν ενοχλεί κατά την προσωπική του άποψη),
- Καπνίζει όπου θέλει (αυτό βαφτίστηκε «δικαίωμα επιλογής»),
- Μαγαρίζει όποιους τοίχους θέλει (αυτό λέγεται «ελευθερία έκφρασης»),
- Καταλαμβάνει όποιον δημόσιο χώρο θέλει (αρκεί να μην είναι μελαψός) και, στο τέλος,
- Όλοι μαζί αναρωτιόμαστε «μα, πώς φτάσαμε ώς εδώ;».
Από το άρθρο, «Aνενόχλητη κατάληψη», του Tου Πάσχου Μανδραβέλη στην Καθημερινή 8.2.11
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου