Κυριαρχεί η αντίληψη στο πολιτικό σύστημα, (και έχει περάσει στον λαό): «τι θέλετε να κάνουμε πόλεμο;» και ότι η Ελλάδα παρά τις προκλήσεις που δέχεται από την Τουρκία δεν πρέπει να… ρίξει την πρώτη τουφεκιά, για να μην χρεωθεί την έναρξη κρίσεως/σύγκρουσης.
Είναι αυτή η στάση που επιτρέπει στην Τουρκία από το 1974 μέχρι τώρα να έχει συνεχώς την πρωτοβουλία των κινήσεων, να προσθέτει/αναβαθμίζει τις διεκδικήσεις και αξιώσεις της σε βάρος της Ελλάδος και τελικά να επιτυγχάνεται το αντίθετο αποτέλεσμα, (φέρνει πιο κοντά τον πόλεμο με όρους Τουρκίας).
Το “casus belli” (1995) της Τουρκίας θα έπρεπε να λειτουργήσει σε βάρος της, γιατί η Ελλάδα μπορεί να έχει την πρωτοβουλία των κινήσεων, (να διαλέξει τον χρόνο, όταν θα έχει την απαιτούμενη στρατιωτική ισχύ), να ασκήσει τα δικαίωμα της στα 12νμ.
Οι ελληνικές κυβερνήσεις δεν το έπραξαν μέχρι τώρα, ενώ έχουν περάσει 27 χρόνια. Αν είχαν φροντίσει να αποκτήσουν την απαιτούμενη στρατιωτική ισχύ έναντι της Τουρκίας και επέκτειναν τα ΕΧΥ στα 12νμ, (εφαρμόζοντας το Διεθνές Δίκαιο που συνεχώς επικαλούνται), τότε θα ήταν οι Τούρκοι που θα «αναγκάζονταν» να… ρίξουν την πρώτη τουφεκιά, (αν αποτολμούσαν να το κάνουν – το πιθανότερο ως θρασύδειλοι ΟΧΙ).
Έστω καθυστερημένα γίνεται μεγάλη προσπάθεια (και πρέπει να συνεχιστεί) απόκτησης της απαιτούμενης στρατιωτικής ισχύος, για να μπορέσει η Ελλάδα (επιτέλους) να ασκήσει την εθνική κυριαρχία και κυριαρχικά δικαιώματα που της ανήκουν με βάση το Διεθνές Δίκαιο, και να κόψει (δια παντός) τις ορέξεις του αλαζόνα, θρασύ, άρπαγα ανατολίτη γείτονα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου