Η Ξεφτίλα του… Κράτους των Εξαρχείων

Έτσι όπως έχει γίνει η ζωή για τους περισσότερους, ο καθένας πρέπει να προστατεύει –όσο μπορεί– τα νεύρα του. Προσωπικώς, λ.χ., αφότου ο ΣΥΡΙΖΑ έγινε κυβέρνηση, έχω μάθει να αγνοώ το άτυπο κρατίδιο των Εξαρχείων και την απαίσια δράση του. Γιατί να θυμώνω με τους αναρχικούς και να νιώθω ότι με πνίγει το άδικο, όταν έχουν την κυβέρνηση; (Εντάξει, όχι οι ίδιοι προσωπικώς, αλλά οι διαχρονικοί προστάτες τους και, κατά καιρούς, συναγωνιστές τους...) 

Από την άλλη πλευρά, καταλαβαίνω, επίσης, ότι η πρόσφατη πυρπόληση των τριών τρόλεϊ μπροστά από το Πολυτεχνείο ενόχλησε πάρα πολύ τον κόσμο και προκάλεσε ασυνήθιστο κύμα αγανάκτησης.

Όλα αυτά τα χρόνια, δεν βρέθηκε ένας πολιτικός πόλος, ώστε να συσπειρωθεί γύρω του ο κόσμος που υποφέρει από αυτή την κατάσταση και θέλει να αντιδράσει.

Πάντως, κάποια επίδραση ασυνήθιστη με κάνει να σκέπτομαι το πράγμα από την πλευρά της κυβέρνησης. Ναι, φταίνε τα μνημόνια για τα Εξάρχεια. Φταίνε οι κακοί που «κρατούν τα φτερά» του Τσίπρα, όπως είπε χθες από την Κρήτη, και δεν τον αφήνουν να απογειωθεί.

Δεν εννοώ, όμως, τα τετριμμένα για τα «παιδιά» που είναι ευαίσθητα με την κοινωνική αδικία που προκαλούν τα μνημόνια κ.λπ. Εννοώ την ένδεια του κράτους μας, διότι είναι αυτή, καθώς και οι προσωπικές δυσκολίες του καθενός, που μας κάνουν να αγανακτούμε για τα σχεδόν 2.000.000 ευρώ που κόστισε ο εμπρησμός των τριών τρόλεϊ. Ειδάλλως, αν ήμασταν στις παλιές καλές εποχές; Σιγά μη γινόμασταν «μίζεροι σαν τους Γερμανούς»!

Και κάτι ακόμη: αν μας άφηναν να ανοίξουμε τα φτερά μας (τρελαίνομαι όταν ο Τσίπρας γίνεται γλυκερός – από την αηδία...), μια δημοκρατική κυβέρνηση θα είχε τους πόρους, ώστε να δώσει ένα γενναίο «επίδομα Πολυτεχνείου» στους οδηγούς. Προσοχή, όχι σε εκείνους μόνο που θα το δικαιούντο, βάσει της λογικής του μέτρου, διότι μια τέτοια διάκριση θα ήταν αντιδημοκρατική. Θα το έπαιρναν όλοι οι οδηγοί ανεξαιρέτως· ακόμη και οι αποσπασμένοι σε πολιτικά γραφεία. Οπότε όλοι θα έμεναν ικανοποιημένοι. Ίσως μάλιστα αναπτύσσονταν σχέσεις κατανόησης μεταξύ οδηγών και αναρχικών, καθώς οι πρώτοι θα όφειλαν στους δεύτερους το επίδομά τους.

Γενικώς, όλα λύνονται με τα χρήματα, εφόσον υπάρχουν. Φταίνε εκείνοι που κάποια στιγμή έπαψαν να μας τα δανείζουν (εκείνοι σταμάτησαν, εμείς δεν φταίξαμε σε τίποτα...) και, βέβαια, τα μνημόνια που ακολούθησαν.

Έτσι, ελλείψει πόρων και με τον κόσμο αγανακτισμένο για την κυβερνητική ανοχή στην υποβάθμιση της ζωής του, τι κάνει η κυβέρνηση; Αποφασίζει να βάλει ως δόλωμα στο σημείο των επιθέσεων μια ομάδα των ΜΑΤ, να σταθμεύει εκεί μονίμως.

Υποθέτω με τις γνωστές διαταγές: οι άνδρες της να μην αντιδρούν και απλώς να υφίστανται. Αντιπερισπασμός, δηλαδή, με τον αγαπημένο τους στόχο: αστυνομικούς. Προσωπικώς, αυτό το βρίσκω πολύ αισχρότερο από την αδιαφορία του αρμοδίου υπουργού για τη μάστιγα των αναρχικών.
Από το άρθρο, «Προτιμήστε αστυνομικούς, όχι τρόλεϊ», του Στεφ.Κασιμάτη kathimerini 22.12.16.

Leonidas: Και τι κάνει ο αρμόδιος υπουργός "στρατηγός" τεθωρακισμένων Τόσκας; Κάνει στόχο τους μεροκαματιάρηδες αστυνομικούς, για να μην ενοχλήσει την νεολέρα ΣΥΡΙΖΑ και τα "παιδιά" εγκληματίες των Εξαρχείων. Δεν Ντρέπεται; ΟΧΙ. Είναι το αντίτιμο της... καρέκλας!