Alex the “Great”

«Σημειό...», είπε πρώτα ο πρόεδρος. «Σημασιό...», δοκίμασε αμέσως μετά. Είδε ότι δεν του έβγαινε κανένα από τα δύο, ίσως γιατί δεν ήξερε ακριβώς τι σημαίνει «σημειολογία» και τι «σημασιολογία»· οπότε, το έπιασε από την αρχή: «Δευτερεύουσες γεγονότα», είπε και συνέχισε. 

Κατάλαβε άραγε την ασυμφωνία γένους μετοχής και ουσιαστικού; Μήπως κατάλαβε, αλλά έκρινε ότι δεν είχε σημασία να διορθώσει το λάθος του; Και τι από τα δύο άραγε θα ήταν το χειρότερο: η άγνοια των κανόνων της γλώσσας ή μήπως η περιφρόνησή του γι’ αυτούς;

Στο «σχολειό» από το οποίο πέρασε ο Αλέξης Τσίπρας τέτοιου τύπου διακρίσεις μάλλον δεν τον απασχόλησαν ιδιαιτέρως - ίσως και ποτέ. Αυτός δεν διάβαζε. Αγωνιζόταν...

Το σαρδάμ του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ ήταν η πιο αξιόλογη στιγμή του στη συνέντευξη Τύπου στη ΔΕΘ, νομίζω, διότι ήταν η πιο αυθεντική του.

Η αυθόρμητη ασυναρτησία του ήταν η εικόνα αυτού που είναι πραγματικά. Ένα γνήσιο τέκνο της Μεταπολίτευσης, με λειψή γλωσσική παιδεία, που «γουστάρει και καλά» χαϊλίκια (ταξίδια στο εξωτερικό, σινιέ ρούχα κ.λπ.) και την ίδια ώρα παίρνει στα σοβαρά (και υποτίθεται ότι μελετά...) τους «κλασικούς του μαρξισμού».

  

Προσκολλημένος στη θεολογία της Αριστεράς και, επομένως, σε πλήρη σύγχυση, αφού η πραγματικότητα την έχει προ πολλού διαψεύσει. Κινούμενος, κατά βάσιν, από τη φιλοδοξία του «να έλθει στα πράγματα», χωρίς απαραιτήτως να ξέρει τι θα πρέπει να κάνει με αυτά.

 

Μήπως θα είναι ο πρώτος που θα βρεθεί σε αυτήν τη θέση, για να αυτοσχεδιάσει; Όχι, βέβαια.

Η διαφορά με κάποιους από τους προκατόχους του, όμως, είναι ότι αυτός, ακόμη και σε σύγκριση με τον Γεώργιο Β΄ τον Άπαικτο (ο οποίος, ει μη τι άλλο λόγω κοινωνικής προέλευσης είχε μια γνώση του ευρύτερου κόσμου), δεν καταλαβαίνει γρυ έξω από τον ελληνικό μικρόκοσμο της πολιτικής εξουσίας.

Το μόνο που έχει είναι η φιλοδοξία του και η τύφλα του. Ο κυνισμός συναντά την αγραμματοσύνη. Ο συνδυασμός των δύο τού επιτρέπει να συγκεντρώνεται στον στόχο και να μην υπολογίζει τους κινδύνους, επειδή δεν τους καταλαβαίνει.

Με τους δικούς του όρους, ένας «βλαχοδήμαρχος» είναι κι αυτός. Δογματικός, φιλόδοξος, απαίδευτος, παθιασμένος για εξουσία.

Από το άρθρο, «Η φιλοδοξία του, η τύφλα του και ο χρόνος», του Στέφανου Κασιμάτη, kathimerini.gr, 18.9.13.