Το ανθρώπινο δυναμικό υπήρχε και υπάρχει. Έλληνες που έχουν δουλέψει σε μεγάλες βιομηχανίες στο εξωτερικό, καλοί επιστήμονες και τεχνικοί αποτελούν μια εξαιρετική «μαγιά» για μια σοβαρή βιομηχανία.
Βρέθηκαν όμως οι «νταβατζήδες» που λυμαίνονταν τον χώρο των στρατιωτικών προμηθειών και βρήκαν τη φάμπρικα των αντισταθμιστικών. Πληρώναμε... λίγο πιο ακριβά κάθε σύστημα, με την ασαφή υπόσχεση πως ελληνικές εταιρείες θα αναλάμβαναν μέρος της παραγωγής.
Τα αντισταθμιστικά προγράμματα αποδείχθηκαν μια από τις μεγαλύτερες κομπίνες και σε ελάχιστες μόνο περιπτώσεις άφησαν απτά οφέλη στο ελληνικό Δημόσιο.
Στην πράξη φαγώθηκαν σε «Καγιέν» και χλιδάτη ζωή για λίγους, καλά διασυνδεδεμένους, επιχειρηματίες και τους προστάτες τους.
Τον δρόμο της παρακμής πήρε όμως και η κρατική αμυντική βιομηχανία, που μέχρι κάποια εποχή στεκόταν και μπορούσε να διεκδικήσει υπεργολαβίες μεγάλων εταιρειών. Εκεί έμπλεξαν συνδικαλιστές, κομματικοί αξιωματούχοι που διόρισε το πολιτικό σύστημα. Δεν φτιάχναμε τίποτα μόνοι μας και ό,τι προσπαθούσαμε να φτιάξουμε μας κόστιζε 3-4 φορές πιο ακριβά.
Σε αντίθεση με την Ελλάδα, η Τουρκία έχει προχωρήσει πολύ και στη συμπαραγωγή αεροσκαφών και σε πολλούς άλλους τομείς. Το έκανε με σύστημα και πειθαρχία.
Εμείς ξοδέψαμε πολλά δισεκατομμύρια χωρίς να μείνει πίσω τίποτα απολύτως από την παραγωγική ικανότητα της χώρας. Άλλη μία πτυχή κακοδιαχείρισης, με σημαντικές όμως επιπτώσεις εθνικής σημασίας.
Από το άρθρο, «Πως χάσαμε την αμυντική βιομηχανία μας», του Αλέξη Παπαχελά, kathimerini.gr 4.9.13.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου