Ο Πολλαπλασιαστής της Ξεφτίλας (του Ελλαδιστάν)

Βρήκαμε τώρα, με το ομολογημένο λάθος του πολλαπλασιαστή, το νέο γαϊτάνακι και του δώσαμε να καταλάβει. Φταίνε λοιπόν οι ξένοι για την κατάστασή μας και ζητούμε αποζημίωση, με τη μορφή χαλάρωσης του προγράμματος, για το λάθος τους.

Το λάθος είναι γεγονός αναμφισβήτητο· αλλά ευθύνονται οι ξένοι για όλες τις μεταρρυθμίσεις που δεν κάναμε και των οποίων τα οφέλη θα αντιστάθμιζαν την ύφεση που προκαλούν οι περικοπές;

Δεν καταλαβαίνω σε τι φταίει ένα λάθος στον υπολογισμό της επίπτωσης των μέτρων στην ύφεση,

* Για την άθλια διοίκηση, το τεράστιο και άχρηστο κράτος που υφίσταται ως αυτοσκοπός,

* Τη γραφειοκρατία που υπάρχει για να δικαιολογεί θέσεις εργασίας, τη διαφθορά, τη δαιδαλώδη πολυνομία και τη δικομανία, την απουσία πολιτικής βούλησης να αλλάξουμε ό,τι έχουμε κάνει στραβά και να αναλάβουμε το κόστος των αλλαγών.

Για όλα αυτά δεν έχουμε κάνει τίποτε ουσιαστικό ως τώρα και η ευθύνη είναι δική μας και ουδενός άλλου.

Πίσω από όλα αυτά, όμως, υπάρχει κάτι πολύ δυσοίωνο για το μέλλον. Πίσω από την κλάψα για την αποτυχία ενός κακού προγράμματος και τις αιτιάσεις που απευθύνουμε στους κηδεμόνες μας, υπάρχει η βαθιά, η αμετακίνητη απροθυμία μας να προσαρμοσθούμε με τα ευρωπαϊκά πρότυπα.

Κοιτάξτε όμως, πάνω από τριάντα χρόνια τώρα, πόσες ευκαιρίες είχαμε -είτε σε οικονομικούς πόρους είτε σε τεχνογνωσία- για να συναντηθούμε με την Ευρώπη και πώς δεν τις αξιοποιήσαμε.

Γι’ αυτό και η φάση του εκσυγχρονισμού περιορίστηκε σε επιφανειακά φτιασιδώματα, ώστε να πραγματώσουμε το ιδεώδες του «εφάμιλλον του ευρωπαϊκού» - π.χ., σωρεία πανεπιστημίων χαμηλού επιπέδου, χρηματοδοτούμενων αποκλειστικά από το κράτος, που μόνο σκοπό είχαν την έμμεση άσκηση κοινωνικής πολιτικής.

Μας ενδιέφεραν, δηλαδή, μόνον τα πλεονεκτήματα από τη συμμετοχή μας στην Ένωση· όπως ακριβώς και τώρα απαιτούμε μόνον τα πλεονεκτήματα της στήριξης. Με λίγα λόγια, δικαιώματα χωρίς υποχρεώσεις: η βασική «δημοκρατική» αρχή επάνω στην οποία χτίσαμε πολιτεία, κράτος και κοινωνία.

Είναι επόμενο, λοιπόν, να γινόμαστε έξω φρενών με το λάθος στον πολλαπλασιαστή. Κάνουμε με διαφορετικό τρόπο ό,τι κάναμε πάντα: τσιρίζουμε για το σπυράκι στο πρόσωπό τους και δεν ψελλίζουμε κουβέντα για την καμπούρα μας.

Η χώρα δεν σώζεται όσο η κοινωνία της γαντζώνεται στο ιδεώδες «παιδί μέχρι τα 25, συνταξιούχος στα 45 και, ενδιαμέσως, δημόσιος υπάλληλος». Και, δυστυχώς, αυτό έχει αναχθεί σε υπέρτατη αξία με την οποία η κοινωνία ζυμώθηκε επί τριάντα χρόνια.

Αυτός ο κόσμος δεν θα αλλάξει με ένα σοκ που περιορίζεται στις αμοιβές και αφήνει ανέγγιχτες τις νοσηρές δομές του κράτους και των θεσμών. Την αντίδρασή του προσπαθεί να καρπωθεί πολιτικά ο ΣΥΡΙΖΑ και αν το κατορθώσει, τότε... χαίρετε! Θα νοσταλγούμε τα σημερινά βάσανα...

Από το άρθρο, « Το σπυράκι στο πρόσωπό τους και η καμπούρα μας», του Στέφανου Κασιμάτη, kathimerini.gr 16.2.13.