Ένας αγροτοσυνδικαλιστής
μιλούσε στην κάμερα κάπου έξω από τη Λάρισα. «Εμείς έχουμε μόνο ένα αίτημα»,
είπε. «Να φύγουν τα ΜΑΤ για να μπορέσουμε να διαδηλώσουμε». Λογικός ακουγόταν·
το δικαίωμα στη διαδήλωση είναι ιερό. Απλώς δεν είπε ότι ήθελε να διαδηλώσει
καταμεσής της Εθνικής Οδού.
Το χειρότερο όμως είναι άλλο.
Από τα λεγόμενά του και από το ύφος του φαινόταν πως πραγματικά πίστευε ότι
έχει το αναφαίρετο δικαίωμα να εμποδίσει τους υπόλοιπους συμπολίτες του να
κινούνται ελεύθερα.
Θεώρησε δε «καταστολή» την
απαγόρευση που προβλέπεται από τον νόμο, αλλά και από τη λογική.
Με το ίδιο σκεπτικό ο ΣΥΡΙΖΑ
έτρεξε να καταγγείλει το «νέο όργιο κυβερνητικής καταστολής» για την προσαγωγή
35 συνδικαλιστών του ΠΑΜΕ.
Έχει γίνει πεποίθηση ότι
όποιος δηλώνει συνδικαλιστής και πολύ περισσότερο αριστερός μπορεί να κάνει
ό,τι θέλει. Μπορεί να κλείσει την εθνική οδό, να εμποδίσει τους άλλους να
δουλέψουν, να μπουκάρει όπου θέλει. Νόμος πια δεν είναι καν το δίκιο του
εργάτη. Είναι τα καπρίτσια των συνδικαλιστών.
Να σημειώσουμε εδώ ότι κάθε
φορά που εκατό νοματαίοι αποφασίζουν να διαδηλώσουν στο κέντρο της Αθήνας, το
«αυταρχικό» μας κράτος σκίζεται να τους εξυπηρετήσει. Τους επιτρέπει να
διαδηλώνουν στο μέσον της Σταδίου· κι ας χωράνε σε ένα πεζοδρόμιο. Κλείνει
όλους τους παράδρομους μην τυχόν και τους ενοχλήσει κανείς, από τους άλλους που
πασχίζουν να πάνε στη δουλειά τους. Τέτοιος αυταρχισμός...
Στόχος μοιάζει η ταλαιπωρία
των υπολοίπων και δι’ αυτής ο εκβιασμός της εκάστοτε κυβέρνησης για τα δίκαια ή
άδικα αιτήματά τους.
Τα αιτήματα δεν εντάσσονται σε ένα
συνεκτικό κοινωνικο-πολιτικό σχέδιο· είναι απλώς γιούργια στον κρατικό
κορβανά, άσχετα αν ποδοπατιούνται τα δικαιώματα των άλλων.
Από το άρθρο, «Συνδικαλιστικά παράλογα», του Π. Μανδραβέλη kathimerini.gr 1.2.13.
|
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου