Πέρυσι, τέτοιο καιρό, δεν είχαμε Μνημόνιο, αλλά είχαμε πάλι σκουπίδια στους δρόμους. Για την ακρίβεια, κάθε χρόνο Χριστούγεννα και Πάσχα τα σκουπίδια ήταν κομμάτι των γιορτών μας.
Επίσης το Μνημόνιο δεν άλλαξε τίποτε στην κίνηση στο κέντρο της Αθήνας. Πορείες είχαμε πέρυσι, πορείες έχουμε και φέτος. Με την ίδια συχνότητα και τον ίδιο πάνω-κάτω αριθμό ανθρώπων.
Οι εργαζόμενοι έβρισκαν λεωφορείο μόνο όταν οι συνδικαλιστές το επέτρεπαν. Οι δεύτεροι, τη μια έκαναν στάση εργασίας για να γίνει τις ώρες αιχμής η γενική συνέλευση, την άλλη απεργούσαν για τα δίκαια επιδόματα, που η κοινωνία τούς χρωστούσε.
Οι γιατροί στο ΙΚΑ πάλι απεργούσαν για τις εφημερίες και οι συνταξιούχοι καρτερικά περίμεναν στην ουρά.
Στα πανεπιστήμια:
- Πρυτάνεις, καθηγητές και φοιτητές ελεεινολογούσαν την κατάσταση στην ανώτατη παιδεία και δήλωναν αποφασισμένοι να πολεμήσουν για να παραμείνει η ίδια.
- Σχολές βρίσκονταν υπό κατάληψη και το αφισομάνι κυριαρχούσε. Σήμερα πάλι κάποιες σχολές είναι υπό κατάληψη και η χαρτούρα βασιλεύει.
Όσο για τις γενικές απεργίες, κάναμε με κάθε ευκαιρία.
Υπάρχουν άνθρωποι που μένουν χωρίς δουλειά και τα συνδικάτα του Δημοσίου καίγονται για τα αγνώστου ύψους επιδόματα των μελών τους.
Η οικονομία βρίσκεται στη χειρότερη κατάσταση από τη μεταπολίτευση κι εντεύθεν και κάποιοι πολιτικοί ψάχνουν εύσχημους τρόπους να αυξήσουν το Δημόσιο και να βολέψουν μερικούς.
«Δεν τα φάγαμε μαζί, δεν θα πληρώσουμε μαζί», φωνασκεί η παλαβή Αριστερά, αλλά δεν μας λέει ποιος θα τα πληρώσει. Οι Γερμανοί ή οι κάτοικοι της Ακτής του Ελεφαντοστού;
Τα λεφτά που χρηματοδοτούσαν όλες τις παράλογες συμπεριφορές έχουν κοπεί.
Να δούμε τι μπορούμε να γλιτώσουμε από τα επιδόματα «έγκαιρης προσέλευσης στην εργασία» και να κάνουμε ταμείο για τα υπόλοιπα.
Από το άρθρο, «Πριν και μετά την κρίση...» του Πάσχου Μανδραβέλη στην Καθημερινή 14.12.10.
Επίσης το Μνημόνιο δεν άλλαξε τίποτε στην κίνηση στο κέντρο της Αθήνας. Πορείες είχαμε πέρυσι, πορείες έχουμε και φέτος. Με την ίδια συχνότητα και τον ίδιο πάνω-κάτω αριθμό ανθρώπων.
Οι εργαζόμενοι έβρισκαν λεωφορείο μόνο όταν οι συνδικαλιστές το επέτρεπαν. Οι δεύτεροι, τη μια έκαναν στάση εργασίας για να γίνει τις ώρες αιχμής η γενική συνέλευση, την άλλη απεργούσαν για τα δίκαια επιδόματα, που η κοινωνία τούς χρωστούσε.
Οι γιατροί στο ΙΚΑ πάλι απεργούσαν για τις εφημερίες και οι συνταξιούχοι καρτερικά περίμεναν στην ουρά.
Στα πανεπιστήμια:
- Πρυτάνεις, καθηγητές και φοιτητές ελεεινολογούσαν την κατάσταση στην ανώτατη παιδεία και δήλωναν αποφασισμένοι να πολεμήσουν για να παραμείνει η ίδια.
- Σχολές βρίσκονταν υπό κατάληψη και το αφισομάνι κυριαρχούσε. Σήμερα πάλι κάποιες σχολές είναι υπό κατάληψη και η χαρτούρα βασιλεύει.
Όσο για τις γενικές απεργίες, κάναμε με κάθε ευκαιρία.
Υπάρχουν άνθρωποι που μένουν χωρίς δουλειά και τα συνδικάτα του Δημοσίου καίγονται για τα αγνώστου ύψους επιδόματα των μελών τους.
Η οικονομία βρίσκεται στη χειρότερη κατάσταση από τη μεταπολίτευση κι εντεύθεν και κάποιοι πολιτικοί ψάχνουν εύσχημους τρόπους να αυξήσουν το Δημόσιο και να βολέψουν μερικούς.
«Δεν τα φάγαμε μαζί, δεν θα πληρώσουμε μαζί», φωνασκεί η παλαβή Αριστερά, αλλά δεν μας λέει ποιος θα τα πληρώσει. Οι Γερμανοί ή οι κάτοικοι της Ακτής του Ελεφαντοστού;
Τα λεφτά που χρηματοδοτούσαν όλες τις παράλογες συμπεριφορές έχουν κοπεί.
Να δούμε τι μπορούμε να γλιτώσουμε από τα επιδόματα «έγκαιρης προσέλευσης στην εργασία» και να κάνουμε ταμείο για τα υπόλοιπα.
Από το άρθρο, «Πριν και μετά την κρίση...» του Πάσχου Μανδραβέλη στην Καθημερινή 14.12.10.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου