Περίληψη από το άρθρο «εθνική ιδεολογία» του Γιάννη Πρετεντέρη στο ΒΗΜΑ 12.3.09
Στην Ελλάδα υπάρχει πάντα μια δικαιολογία για να μην κάνει κανείς τίποτε.
Η αφασία και η απραξία συγκροτούν στην Ελλάδα εθνική ιδεολογία. Ουδείς διαμαρτύρεται ποτέ όσο δεν γίνεται τίποτε. Όλοι ανεβαίνουν στα κάγκελα μόλις κάποιος πάει να κάνει κάτι.
Όταν ήταν να γίνει το αεροδρόμιο, έβγαλαν μαύρες σημαίες στα Σπάτα. Όταν κατασκευάστηκε η Αττική οδός, η οποία ανακούφισε το Λεκανοπέδιο, τους ενοχλούσε η διαπλοκή.
Όταν είναι να σουλουπωθεί ο Βοτανικός ή να φτιαχτεί κανένα γκαράζ, κινητοποιούνται οι φίλοι του Τσίπρα και οι συνήγοροι της «17 Νοέμβρη».
Όταν πήγε να φτιάξει ο Σημίτης το Ασφαλιστικό, ξεσηκώθηκαν οι συνδικαλιστές. Όταν αναζητούνται λύσεις για τα σκουπίδια, βάζουν τις φωνές οι δήμαρχοι.
Αντιθέτως, ουδείς ευαισθητοποιείται όταν δεν υπάρχουν αεροδρόμια ή δρόμοι, όταν λείπουν γκαράζ, όταν ο Βοτανικός είναι σκουπιδότοπος, όταν πολλαπλασιάζονται οι χωματερές, όταν τα Ταμεία βρίσκονται στα πρόθυρα της χρεοκοπίας...
Είμαστε ίσως μία από τους ελάχιστες χώρες του κόσμου όπου το έργο έχει πολιτικό κόστος ενώ η απραξία πολιτικό όφελος.
Γιατί, λοιπόν, να πάρει η κυβέρνηση μέτρα για τη σταθεροποίηση της οικονομίας; Γιατί να αντιπροτείνει λύσεις η αντιπολίτευση; Γιατί να φροντίσει κάποιος να λύσει τα προβλήματα όταν, όποια κι αν είναι λύση, θα εισπράξει γκρίνια;
Την ώρα που ολόκληρη η Ευρώπη έχει σηκώσει τα μανίκια για να αντιμετωπίσει τη χιονοστιβάδα, εμείς μετράμε ποσοστά στις δημοσκοπήσεις. Και ακριβώς επειδή τίποτε δεν συμβαίνει, κανείς δεν διαμαρτύρεται.
Στην Ελλάδα υπάρχει πάντα μια δικαιολογία για να μην κάνει κανείς τίποτε.
Η αφασία και η απραξία συγκροτούν στην Ελλάδα εθνική ιδεολογία. Ουδείς διαμαρτύρεται ποτέ όσο δεν γίνεται τίποτε. Όλοι ανεβαίνουν στα κάγκελα μόλις κάποιος πάει να κάνει κάτι.
Όταν ήταν να γίνει το αεροδρόμιο, έβγαλαν μαύρες σημαίες στα Σπάτα. Όταν κατασκευάστηκε η Αττική οδός, η οποία ανακούφισε το Λεκανοπέδιο, τους ενοχλούσε η διαπλοκή.
Όταν είναι να σουλουπωθεί ο Βοτανικός ή να φτιαχτεί κανένα γκαράζ, κινητοποιούνται οι φίλοι του Τσίπρα και οι συνήγοροι της «17 Νοέμβρη».
Όταν πήγε να φτιάξει ο Σημίτης το Ασφαλιστικό, ξεσηκώθηκαν οι συνδικαλιστές. Όταν αναζητούνται λύσεις για τα σκουπίδια, βάζουν τις φωνές οι δήμαρχοι.
Αντιθέτως, ουδείς ευαισθητοποιείται όταν δεν υπάρχουν αεροδρόμια ή δρόμοι, όταν λείπουν γκαράζ, όταν ο Βοτανικός είναι σκουπιδότοπος, όταν πολλαπλασιάζονται οι χωματερές, όταν τα Ταμεία βρίσκονται στα πρόθυρα της χρεοκοπίας...
Είμαστε ίσως μία από τους ελάχιστες χώρες του κόσμου όπου το έργο έχει πολιτικό κόστος ενώ η απραξία πολιτικό όφελος.
Γιατί, λοιπόν, να πάρει η κυβέρνηση μέτρα για τη σταθεροποίηση της οικονομίας; Γιατί να αντιπροτείνει λύσεις η αντιπολίτευση; Γιατί να φροντίσει κάποιος να λύσει τα προβλήματα όταν, όποια κι αν είναι λύση, θα εισπράξει γκρίνια;
Την ώρα που ολόκληρη η Ευρώπη έχει σηκώσει τα μανίκια για να αντιμετωπίσει τη χιονοστιβάδα, εμείς μετράμε ποσοστά στις δημοσκοπήσεις. Και ακριβώς επειδή τίποτε δεν συμβαίνει, κανείς δεν διαμαρτύρεται.
Syndromo Down exoun oloi oi politikoi.
ΑπάντησηΔιαγραφή