Ήταν, όπως σε κάποια ποδοσφαιρικά ματς, που αρπάζεις μια ξεγυρισμένη τριάρα στο πρώτο τέταρτο και... χαίρετε! Και η ευθύνη για το φιάσκο ανήκει στον τυπικά ανεύθυνο ανώτατο πολιτειακό άρχοντα.
Τι έκανε τον Πρόεδρο της Ελληνικής Δημοκρατίας να δώσει στον Τούρκο ομόλογό του μια ονειρεμένη ευκαιρία, ώστε να αναπτύξει, ως επίσημος προσκεκλημένος σε μια ιστορικής σημασίας επίσκεψη, την τουρκική θέση υπέρ της αναθεώρησης της Λωζάννης;
Ενα debate για τη Συνθήκη της Λωζάννης ανάμεσα στους προέδρους Ελλάδος και Τουρκίας και μάλιστα σε περίσταση επίσημη, με διεθνή διάσταση και διεθνή ειδησεογραφική κάλυψη, μέχρι προχθές θα ήταν κάτι που μόνο στον χειρότερο εφιάλτη του γενικού γραμματέα του υπουργείου Εξωτερικών θα μπορούσε να συμβεί, όχι στην πραγματικότητα.
Η έκβαση της ηρωικής, ως προς τις προθέσεις της, και τραγικής, ως προς το αποτέλεσμά της, εφόδου για την υπεράσπιση της Λωζάννης καταγράφηκε και στη γλώσσα του σώματος. Την ώρα της μετάφρασης, ο Ερντογάν κοιτούσε τον ομόλογό του στα μάτια. Κάρφωνε το βλέμμα του στον άλλο, με το πρόσωπο να μένει πάντα ατσαλάκωτο.
Ο Πρόεδρος στην αρχή είχε ένα χαμόγελο γλυκιάς αμηχανίας· αργότερα, καθώς η ήττα εξελισσόταν σε πανωλεθρία, το βλέμμα του έπαιζε από δω κι από κει: ένιωθες και έβλεπες την αγωνία του στριμωγμένου στη γωνία. Ο Ερντογάν καθόταν στητός, είχε τον κορμό ίσιο, τους ώμους πίσω, τον λαιμό ψηλά. Ο Πρόεδρός μας, από την άλλη, έσκυβε ολόκληρος μπροστά και στηριζόταν με τους αγκώνες στους μηρούς του. Είχε τα χέρια του πλεγμένα, έπαιζε νευρικά με τα δάχτυλά του και όσο περνούσε η ώρα έγερνε και πιο μπροστά.
Θλιβερή, επίσης, η απόπειρα αναδίπλωσης από την ελληνική πλευρά, αφού είχε γίνει η γκάφα. Δεν μέτρησα πόσες φορές, πάντως, ξανά και ξανά ο Πρόεδρος τόνιζε προς τον Ερντογάν ότι η παρέμβαση που επιχείρησε ήταν απόδειξη «ειλικρίνειας», ότι μιλάει «ανοικτά» επειδή νιώθει φιλικά κ.λπ. Το ίδιο, σε μικρότερο βαθμό, έκανε και ο πρωθυπουργός στις δηλώσεις του. Και αυτός εξύμνησε την ειλικρίνεια· είναι «θεμιτό και θετικό», είπε, να συζητούμε ανοικτά.
Η επίμονη, σχεδόν αγωνιώδης έμφαση στην ειλικρίνεια της προσέγγισης φαινόταν σαν μια προσπάθεια για δικαιολογίες εκ των υστέρων.
Από το άρθρο, "Από ειλικρίνεια σκίζουμε! Από διπλωματία;", του Στέφανου Κασιμάτη, kathimerini.gr.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου