Μαζί με τις αέναες διαπραγματεύσεις με πιστωτές, την ετήσια σύναξη των αγροτών στους δρόμους, τον καταστροφικό συνδυασμό φοροδιαφυγής και αφαίμαξης φορολογουμένων, τις πασχαλιάτικες κινητοποιήσεις εργαζομένων στην ακτοπλοΐα, τα επεκτεινόμενα άβατα της ανομίας, η ιστορία με τους συμβασιούχους στην καθαριότητα των δήμων εξελίχθηκε σε παραβολή για τη δυσλειτουργία του πολιτικού συστήματος και της κοινωνίας μας.
Το οικονομικό αδιέξοδο είναι απόρροια πολλών μικρών, επαναλαμβανόμενων κρίσεων.
Το παιχνίδι με τους συμβασιούχους στην καθαριότητα είναι ένα από τα σημαντικότερα. Σε αυτό βλέπαμε όλη την κουτοπονηριά του πολιτικού συστήματος (σε τοπικό και σε εθνικό επίπεδο), όπου οι «άρχοντες» ευνοούσαν ψηφοφόρους με θέσεις στον ευρύτερο δημόσιο τομέα και μετά τους κρατούσαν ομήρους έως την ώρα της κρίσης – όταν θα έληγαν οι συμβάσεις, όταν η επιλογή ήταν ή απόλυση ή απεργία με αίτημα τη μονιμοποίηση.
Κάθε τόσο, όμως, τα «διπλά βιβλία» έπρεπε να επισημοποιηθούν, και όλοι οι συμβασιούχοι να μονιμοποιηθούν, είτε ήταν χρήσιμοι είτε όχι, διογκώνοντας τα ελλείμματα σε τοπικό και εθνικό επίπεδο – χωρίς σοβαρό σχεδιασμό, ώστε αυτό να εξασφαλίζει την καλύτερη λειτουργία του κράτους.
Στη διάρκεια της κρίσης είδαμε –με τις οριζόντιες περικοπές σε μισθούς και συντάξεις, με τη σφαγή των φορολογουμένων– ότι όσο μεγαλύτερη η ομάδα τόσο λιγότερο απασχολεί τους κυβερνώντες. Αδιαφορούν για τους πολλούς, τρέμουν τους οργανωμένους.
Από το άρθρο, «Η παραβολή των σκουπιδιών», του Νίκου Κωνσταντάρα kathimerini 30.6.17.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου