Εθνική ντροπή

Η εικόνα που παρουσίασε ο πρωθυπουργός στη διάρκεια της επίσκεψης έχει σημασία για την πολιτική αποτίμηση της επίσκεψης Ομπάμα, παρά τις σχετικές διαφωνίες των κυβερνητικών, αλλά και των αφελών. Η κυβέρνηση και οι φίλοι της θεωρούν την κριτική της εμφάνισης και της συμπεριφοράς του πρωθυπουργού ως κακοήθεια, που αποπροσανατολίζει την ανάλυση από την ουσία του θέματος· και είναι ευνόητο από την πλευρά τους.

Πρόκειται για την αντίδραση του τυπικού, ρηχού Ελληνα του Υπαρκτού, που ονειρεύεται τη γρήγορη δόξα της ευκαιρίας, τη λεγόμενη «αρπαχτή», επειδή την αρπάζεις από το τσουλούφι μπροστά, που θα έλεγαν οι Αρχαίοι. Είναι μια στάση που της ταιριάζει για μουσική υπόκρουση Ρέμος και για φόντο Μύκονος. Περίπου ό,τι και ο αγαπημένος μου Χρούντι Μπαξί στην κωμωδία «The Party», αν και ο ρόλος του Αλ. Τσίπρα ήταν απείρως καλύτερος και μεγαλύτερος από του κακομοίρη του Χρούντι. Να, λοιπόν, γιατί τελικά είχε τόση σημασία η κριτική στη «χαλαρότητα» του Αλέξη Τσίπρα.

Αντιλαμβάνομαι τη φοβερή εσωτερική πίεση που πρέπει να ένιωθε ο Τσίπρας ως αντιδυτικός μαρξιστής-λενινιστής, λίγο μαοϊκός, ακροθιγώς αλτουσερικός και, προπαντός, οπορτουνιστής, με έναν τέτοιο ανεπιθύμητο ρόλο. Θα ένιωθε κάπως σαν το κακό παιδάκι του σχολείου, που το διαλέγει ο διευθυντής να παίξει το αγγελούδι στο έργο των Χριστουγέννων. Τι να κάνει και πώς να το κάνει; Μπλοκάρει το κακό παιδάκι, όπως μπλόκαρε και ο Τσίπρας, με αποτέλεσμα την απρόθυμη, ιλαροτραγική ερμηνεία που παρακολουθήσαμε, με τον Αλ. Τσίπρα ως πρωθυπουργό της Ελλάδας.

Οι εκτός τόπου οικειότητες, οι γκριμάτσες και τα χασμουρητά, η κραυγαλέα αδιαφορία, οι απρέπειες, η γενική χαλαρότητα της γλώσσας του σώματος, όλη αυτή η εικόνα ενός ιδιόρρυθμου ηγέτη, τελείως χύμα, περνούσε σε πολλούς από εκείνους που παρακολουθούσαν την επίσκεψη ως αντανάκλαση μια χώρας χύμα. Ίσως εν μέρει να έχουν δίκιο, διότι και η πολιτική της κυβέρνησης είναι μια αντανάκλαση της θολής, βλοσυρής, χύμα εικόνας του Αλ. Τσίπρα. Η ιδιορρυθμία του Τσίπρα δεν είναι απλώς προσωπικό του θέμα, είναι κάτι πολύ μεγαλύτερο που απλώνεται και στη χώρα.

Αμφιβάλλω αν είναι ποτέ δυνατόν για τον Τσίπρα να συνειδητοποιήσει πλήρως την αξία της ευκαιρίας που του δόθηκε για λογαριασμό της χώρας. Κατ’ αρχάς, επειδή δεν έχει τα εφόδια για να μπορεί. Προέρχεται από την αντιδραστική, την άκρα Αριστερά και ποτέ δεν απομακρύνθηκε μακριά της. Ποτέ του δεν ενδιαφέρθηκε να μελετήσει τον σύγχρονο κόσμο, τον κόσμο της Δύσης – δεν έμαθε μια ξένη γλώσσα. Αν μελέτησε ποτέ του κάτι, θα ήταν τίποτε εκδοχές της γνωστής ουτοπίας και τα επί Γης ολοκληρωτικά καθεστώτα που την εκπροσώπησαν. Ο,τι ξέρει για τον μεγάλο κόσμο είναι ό,τι άρπαξε στον αέρα τα σχεδόν δύο χρόνια που είναι πρωθυπουργός. Έπειτα, ακόμη και αν καταλάβαινε, πώς θα μπορούσε να νιώσει; Είναι ο ίδιος άνθρωπος, θυμίζω, που βγήκε στο CNN, στήθηκε μπροστά στον Κλίντον και για μισή ώρα δεν έλεγε ούτε καταλάβαινε τίποτα. Και το χειρότερο; Μετά την εμπειρία, άρχισε να αισθάνεται «πιο διεθνής»...
Από το άρθρο, «Το μουστάκι του Γκράουτσο Μαρξ», του Στεφ.Κασιμάτη kathimerini 18.11.16.