Η Ανεργία των…. Αρακτών

Να μην κοροϊδευόμαστε. Ενίοτε τα νούμερα είναι παραπλανητικά. Όπως της Ανεργίας. Οχι όλων των ανέργων. Αρκετών εξ αυτών.

Τι θέλω να πω; Οτι αν κάποιος έχει τόση μεγάλη ανάγκη για δουλειά, δηλαδή δεν έχει από πουθενά να λάβει χαρτζιλίκι και να συντηρηθεί, ε τότε θα έκανε τα πάντα προκειμένου να πληρώσει τα στοιχειώδη, δηλαδή στέγη και τροφή. Αν κυριολεκτικά είμαι αδέκαρος και απελπισμένος, ε τότε ευχαρίστως θα δουλέψω εκεί που όλα αυτά τα χρόνια δουλεύουν Πακιστανοί και Αλβανοί. Ας πούμε στα κτήματα. Πράγμα που ακόμα και σήμερα όλοι σχεδόν οι ελληνόπαιδες το αποφεύγουν. Η πλειοψηφία αρνείται να πάει στην παραγωγή.

Γιατί; Για πολλούς λόγους. Οι περισσότεροι εξ ημών και υμών μεγαλώσαμε τα παιδιά μας με το απατηλό και παρακμιακό όνειρο του Δημοσίου και της αραχτής. Έτσι:

* Σε κάθε τέτοιο Νέο ακυρώνεται μέσα του κάθε πρωτοβουλία και πεθαίνει κάθε ίχνος δημιουργίας.

* Η συναλλαγή μετατρέπει κάθε γονιό και κάθε οικογένεια σε αχθοφόρους ψήφων και «δούλων» κάθε κοπρίτη πολιτικού.

* Ακυρώνεται μεγάλο μέρος του ανθρώπινου, παραγωγικού δυναμικού της χώρας.

* Οι απλοί, σκληρά εργαζόμενοι φορολογούμενοι και όχι η πλουτοκρατία, πληρώνουν από το υστέρημά τους την μισθοδοσία αυτών των ζωντανών, ερειπίων.

* Μαζικά πλέον και με τις ευλογίες του Κράτους και των κυβερνώντων διακορεύεται η έννοια της αξιοκρατίας. Μοναδικό κριτήριο η πελατεία. Οι άξιοι έξω. Οι μέτριοι και οι ασήμαντοι μέσα. Περίπου το Δημόσιο μετατράπηκε σε Ιδρυμα για Ατομα με ειδικές ανάγκες.

* Κάθε γωνιά του Δημοσίου και του ευρύτερου τομέα, μετατράπηκε σε φωλιά παράνομης συναλλαγής. Από το γρηγορόσημο μέχρι και την βούτα στα έσοδα του κράτους.

* Περίπου η έννοια της εργασίας μεταλλάχθηκε σε αραλίκι και συναλλαγή. Και το Κράτος σε ένα γιγαντιαίων διαστάσεων γραφείο ευρέσεως εργασίας. 

Γιατί οι Πολίτες μεταλλάχθηκαν σε αχθοφόρους ψήφων. Οι πολιτικοί σε εκμαυλιστές και διακορευτές συνειδήσεων. Το Δημόσιο σε βαρίδι και εχθρό κάθε πολίτη. 

Με απλά λόγια. Εσένα το λέω που από το βράδυ μέχρι το ξημερώματα βρίζεις την Μέρκελ και την δυστυχία σου την αποδίδεις σε κάποια ξένη ιμπεριαλιστική συνωμοσία.

Γύρισε και τις δύο ανοικτές παλάμες σου και άρχισε να μουντζώνεις την φάτσα σου. Και με κάθε μούντζα να λες στην αφεντιά σου: Φτου σου μαλάκα!

Από το άρθρο, «Μούντζες», του Δ. Δανίκα στο tovima.gr 28.8.12