Η Αρχομανία των (Πολιτικών) Νάνων (Α΄)

Όταν είναι σε εξέλιξη τεραστίων διαστάσεων οικονομική κρίση, που συνοδεύεται από κρίση θεσμών και ανομία, με ευθύνη του άχρηστου πολιτικού συστήματος στο σύνολο του,

* Δεν είναι καλή ιδέα να πηγαίνεις σε εκλογές.

Η Ελλάδα θα μπορούσε να είχε ακολουθήσει το παράδειγμα της Ιταλίας, όπου οι πολιτικές δυνάμεις συμφώνησαν σε μια ολιγομελή κυβέρνηση τεχνοκρατών, υπό τον Μόντι μέχρι τέλους της θητείας της Βουλής (2 χρόνια), να χειριστεί την κρίση και μετά (την αντιμετώπιση της κρίσης) να πάνε, (νηφάλιοι), σε εκλογές.

Οι Ιταλοί είχαν την πολιτική ωριμότητα και υπευθυνότητα να το κάνουν. Οι δικοί μας πολιτικοί, κολλημένοι-μωροί-αρχομανείς…

Τίποτα δεν έχει κριθεί ακόμα, όσον αφορά την ολοκληρωτική οικονομική κατάρρευση της χώρας και την έξοδο της από το ευρώ και την Ευρώπη.

Με το λαό (θυμωμένο) στα… κάγκελα και με το λαϊκισμό στα ύψη των αριστερο-δεξιών «σωτήρων», αυτός ο λαός-όχλος καλείται να επιλέξει μεταξύ Σκύλας και Χάρυβδης:

 * Αυτούς, (με την κύρια ευθύνη), που τον κατέστρεψαν, αλλά του τάζουν ότι τώρα θα τον σώσουν και θα τον κρατήσουν στο ευρώ και την Ευρώπη και

* Τους άλλους, (οψιμο-«καθαρθέντες»), που του τάζουν (δανεικά) λεφτά χωρίς μέτρα-υποχρεώσεις προς δανειστές, ή τον προορίζουν για Κούβα-Βενεζουέλα της Μεσογείου, μέχρι Αλβανία-Χότζα και σύστημα Στάλιν με ελληνο-βορειοκορεατικά χαρακτηριστικά.

Υπενθυμίζεται το μεγάλο λάθος του Ελευθερίου Βενιζέλου να πάει σε εκλογές το 1920, με αποτέλεσμα να τις χάσει, να μην βγει ούτε βουλευτής και να δρομολογηθεί η μεγαλύτερη εθνική  καταστροφή στα χρονικά του ελληνικού έθνους,  η Μικρασιατική Καταστροφή.