Η βία στα πανεπιστήμια κλιμακώνεται, σε βαθμό που ουσιαστικά τα αλλοτριώνει και τα παραλύει, και μόνο οι Τσίπρας, Γαβρόγλου, Τόσκας και Σία σφυρίζουν αδιάφορα. Ισως γιατί αυτό επιθυμούν, όχι «στο βάθος», όπως συνηθίζεται να λέγεται, αλλά από πραγματική πεποίθηση. Από την άσκηση τέτοιας ή ανάλογης βίας δοξάστηκαν κάποιοι από δαύτους, φυσικά και ιδεολογικά παιδιά τους –κατ’ ομολογία Δραγασάκη– είναι αρκετοί από τους νέους που δεν αντέχουν «το σύστημα» και διακρίνονται στην άσκησή της σήμερα. Για να μη φτάσουμε στο σημείο να υποθέσουμε ότι πρόκειται για «στράτευμα» που καλό είναι να υπάρχει για να χρησιμοποιείται και για άλλους σκοπούς. Όπως ακριβώς στο παρελθόν, στην Κερατέα και στις Σκουριές, μεταξύ άλλων.
Οπως είναι αναμενόμενο, η άσκηση της βίας δεν μπορεί να οριοθετηθεί μέσα στα... στενά πλαίσια των εκπαιδευτικών ιδρυμάτων, μέσων, ανώτερων ή ανώτατων. Αλλωστε η κυβέρνηση Συρανέλ κάνει κυριολεκτικά φιλότιμες προσπάθειες για την πλήρη μπαχαλοποίησή τους, κρίνοντας από όσα σκαρφίζεται και αποφασίζει ο παμμέγιστος Γαβρόγλου. Μόλις προχθ
ές αποφάσισε να αναβαθμίσει σε πανεπιστημιακά τα πτυχία των ΤΕΙ Αθηνών και Πειραιώς από το 2001! Μιλάμε για το άκρον άωτον της πελατειακής πολιτικής μέσω της ισοπέδωσης προς τα κάτω. Επομένως, η σχεδόν θεσμοποιημένη πλέον βία στα πανεπιστήμια, στα αγαπημένα της ΤΕΙ, ακόμη και στα λύκεια, εξυπηρετεί πλήρως τον στόχο της «μπαχαλοποίησης».
Η άσκηση της βίας λοιπόν έχει ξεφύγει από εκπαιδευτικά ιδρύματα, όπου οι «μπαχαλάκηδες» απολαμβάνουν τη θαλπωρή και την προστασία του ασύλου, α λα Συρανέλ, και έχει εξαπλωθεί σε όλη την καθημερινότητα. Το αποδεικνύουν περίτρανα τα πολύ πρόσφατα επεισόδια των καταστροφών, των επιθέσεων και καταλήψεων, στην οδό Πανεπιστημίου, με αφορμή την επέτειο της δολοφονίας Γρηγορόπουλου, έξω από το Πολυτεχνείο, στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο, στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας, αλλά και στη ΔΟΥ Αγρινίου, κατά τους πλειστηριασμούς, ακόμη και σε λεωφορεία με ξυλοδαρμούς οδηγών από διάφορες ομάδες. Ομως ούτε γι’ αυτά ιδρώνει το αυτί των Τσίπρα, Τόσκα, Γαβρόγλου και Σία. Πιθανότατα γιατί τους εμπνέει εκείνο το «μεγάλη αναταραχή, θαυμάσια κατάσταση» της σκέψης του Μάο.
Με τη σκέψη του Μάο συνδέεται και μια άλλη ερμηνεία που ταυτόχρονα συνιστά και τεράστια απειλή. Η εμπειρία διδάσκει ότι η κυβέρνηση Συρανέλ και τα στελέχη της δεν σταματούν πουθενά, προκειμένου να διατηρηθούν στην εξουσία. Η διχαστική ρητορική, η δημιουργία μετώπων, το κυνήγι όλων όσων θεωρούν ότι είναι εμπόδια και αντίπαλοι κυριαρχούν στη συμπεριφορά τους. Και αυτό θα κλιμακώνεται όσο πλησιάζουν οι εκλογές, που προς το παρόν συνεχίζουν να πιστεύουν ότι θα κερδίσουν. Δεν έχουν συμφιλιωθεί με την ιδέα της ήττας και όσοι νομίζουν το αντίθετο κάνουν μεγάλο λάθος.
Και οι συνθήκες ρήξης περιλαμβάνουν πεζοδρομιακές εκδηλώσεις και καταστάσεις, όπου μπορεί να τους φανεί «χρήσιμο» το στράτευμα των απανταχού «μπαχαλάκηδων».
Από το άρθρο, «Το στράτευμα της βίας», του Άγγελου Στάγκου kathimerini.gr 27.12.17.
