Σταδιακά επέδρασε στο «κίνημα» και το λεγόμενο «πέσιμο» επικράτησε πρώτα στον χώρο της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς και στη συνέχεια υιοθετήθηκε από τα κόμματα της ριζοσπαστικής και δογματικής Αριστεράς.
Ο ΣΥΡΙΖΑ εφάρμοσε το πέσιμο και το ΚΚΕ υιοθέτησε την λογική της «ανυπακοής» και αργότερα μέσω του ΠΑΜΕ τις δυναμικές συγκρουσιακές κινητοποιήσεις στα λιμάνια και αλλού.
Ο Δεκέμβρης του 2008 δεν ήταν τίποτε άλλο παρά ώριμο φρούτο της καλλιεργηθείσας επί χρόνια μεγάλης αντίθεσης.
Είναι κοινό μυστικό άλλωστε ότι από εκείνες τις οργισμένες συγκρούσεις του Δεκέμβρη,
* Ξεπήδησαν οι νέες δυνάμεις της τρομοκρατίας, η Συνωμοσία των Πυρήνων της Φωτιάς και άλλες οργανώσεις.
Έκτοτε πολλές ήταν οι εκδηλώσεις οργανωμένης και μαζικής βίας.
Κακά τα ψέματα, η βία ενυπάρχει στο «κίνημα», είναι εντός του «κινήματος», δεν είναι εκτός, ούτε μπορεί να αποκοπεί όπως πολλοί νομίζουν.
Και σίγουρα δεν είναι προϊόν της δράσης των αρχών ασφαλείας, όπως ορισμένοι ανοήτως πιστεύουν.
Αυτά περί προβοκατόρων έχουν ειπωθεί και σε άλλες περιπτώσεις και ιστορικά κατερρίφθησαν.
Αυτά περί προβοκατόρων έχουν ειπωθεί και σε άλλες περιπτώσεις και ιστορικά κατερρίφθησαν.
Το ίδιο συμβαίνει και τώρα. Όσο κι αν οι «ειρηνικοί» της πλατείας θέλουν να απαλλαγούν απ' αυτήν,
* Γνωρίζουν ότι είναι εκεί δίπλα τους στις συνελεύσεις, στις συζητήσεις και στις αναζητήσεις τους.
Από το άρθρο, «Η βία εντός...», του Αντώνη Καρακούση στο Βήμα 30.6.11
KOYKOYSHIT!!
ΑπάντησηΔιαγραφή