Η ελευθερία για την Αριστερά είναι σαν το καρούμπαλο στο κρανίο του κ.
Δουζίνα: Δεν χρειάζεται, θα μπορούσε να μην υπάρχει. Και, τέλος πάντων, όσο έχεις μαλλιά το σκεπάζεις. Τι γίνεται όμως όταν είσαι τελείως φαλακρός, όπως η Αριστερά μετά την κατάρρευση του κομμουνισμού; (Διότι η ανελευθερία μαζί με τη φτώχεια ήσαν τα βασικά αίτια της πτώσης.)
Η αδυναμία αυτή φανερώνεται στις λίγες αράδες που ο Κ. Δουζίνας αφιερώνει όλες κι όλες στο ερώτημα περί ελευθερίας, σε περισπούδαστο, δισέλιδο άρθρο στην «Αυγή», με θέμα την υπεράσπιση του κομμουνισμού. Γράφει: «Ελευθερία δεν σημαίνει να αγοράζεις ή να κάνεις ό,τι θέλεις. Δεν απορρέει από την ιδιοκτησία ή την ατομική ασυδοσία. Πρέπει λοιπόν να υποστηρίξουμε πρακτικά, με μέτρα και πολιτικές, την ερμηνεία της ελευθερίας ως ατομικής και συλλογικής αυτονομίας αντί της επιλογής περιορισμένων και προαποφασισμένων καταναλωτικών αγαθών». Μπούρδες, πολύ απλά. Μπούρδες, επειδή δεν έχει να πει τίποτε το σαφές.
Κακά τα ψέματα, όσο και αν ο
Σλαβόι Ζίζεκ είναι ένας ψυχοπαθής, δεν παύει να είναι ο μόνος που αναγνωρίζει ότι η ελευθερία, όπως την εννοούμε στη Δύση, είναι εμπόδιο στην εφαρμογή του σοσιαλισμού. Είναι ο μόνος που αντιμετωπίζει ευθέως το πρόβλημα (δεν έχει κανένα πρόβλημα με την επαναστατική βία, δεν κουράζεται να το λέει συνεχώς), χωρίς ανούσιες βερμπαλιστικές ακροβασίες. Γι’ αυτό και είναι σταρ στον χώρο της αριστερής παλαβομάρας, ενώ ο Κ. Δουζίνας δεν είναι καν υπουργός στην κυβέρνηση.
Την ίδια αδυναμία να κατανοήσει την ελευθερία
παρουσιάζει, βεβαίως, και η τρομερή κ.
Αυλωνίτου. Αλλά πόσο πιο χαριτωμένα την παραδέχεται, έστω και ακουσίως! «Τα καθεστώτα αυτά», έλεγε τις προάλλες, «δεν σκότωναν μαύρους, ομοφυλόφιλους κ.ά. Στο κάτω κάτω,
αν ήσουν με το καθεστώς δεν σε πείραζαν». Ομοφυλόφιλους, ναι, δεν σκότωναν· τους έστελναν στα γκουλάγκ – εκτός αν συνέβαινε ο ομοφυλόφιλος να είναι πολύτιμος για τη βιτρίνα του καθεστώτος, όπως π.χ. ο πιανίστας Σβιατοσλάβ Ρίχτερ. Μαύρους, πράγματι, δεν σκότωσαν ούτε και Ινδιάνους, διότι δεν είχαν από αυτούς. Σκότωσαν κατά κόρον, όμως, Λιθουανούς, Πολωνούς, Γερμανούς, Τατάρους, Τσετσένους, Κοζάκους κ.λπ. Τους μετέφεραν με τον ίδιο τρόπο που χρησιμοποιούσαν οι ναζί για τα θύματά τους, δηλαδή στοιβαγμένους σαν ζώα σε βαγόνια που προορίζονταν για ζώα. Η διαφορά είναι ότι δεν τους οδηγούσαν σε στρατόπεδα για να τους εξοντώσουν εκεί με χημικά μέσα, οι κομμουνιστές τούς παρατούσαν κάπου στη Σιβηρία και άφηναν τα υπόλοιπα στα στοιχεία της φύσεως. (Πρωτοπόροι και στην οικολογία, οι σταλινικοί...).
Όμως, η ξεχωριστή αξία της δήλωσης βρίσκεται στην αφέλεια της παραδοχής ότι «αν ήσουν με το καθεστώς δεν σε πείραζαν». Μα, αυτό ακριβώς είναι η ελευθερία: να μπορείς να διαφωνείς και να μη χρειάζεται να το κρύβεις, επειδή η ζωή σου θα απειληθεί αν το τολμήσεις. Πού να το καταλάβει, όμως, αυτό η κ. Αυλωνίτου; Την ευχαριστούμε, ωστόσο. Με την απύθμενη ανοησία της μας βοήθησε να καταλάβουμε ποια ακριβώς είναι η σχέση της Αριστεράς με την ελευθερία – καλύτερα, πάντως, από τον Κ. Δουζίνα...
Από το άρθρο, «το καρούμπαλο», του Στέφανου Κασιμάτη kathimerini.gr 29.8.17.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου