Από το 2010 έως σήμερα, 5 χώρες της ζώνης του ευρώ βρέθηκαν σε οικονομικό αδιέξοδο και αναγκάστηκαν να καταφύγουν σε προγράμματα οικονομικής προσαρμογής και χρηματοδοτικής στήριξης (εφεξής: «μνημόνια»): Η Ελλάδα (Μάιος 2010), η Ιρλανδία (Δεκ. 2010), η Πορτογαλία (Μάιος 2011), Ισπανία (Ιούλιος 2012) και η Κύπρος (Απρίλιος 2013)i. Από αυτές τις χώρες μόνο μία, η Ελλάδα, δεν ολοκλήρωσε με επιτυχία το πρόγραμμα εντός τριετίας. Μόνο η Ελλάδα κατέληξε να συμφωνήσει με τους δανειστές της και δεύτερο και τρίτο μνημόνιο, ενώ ήδη συζητά ένα τέταρτο για μετά το 2018, το οποίο φαίνεται ότι θα περιέχει δεσμεύσεις αλλά όχι χρηματοδότηση.
Η Ρουμανία επίσης εντάχθηκε το Μάιο του 2009 σε πολυμερές πρόγραμμα στήριξης του ισοζυγίου πληρωμών (από Ευρ. Επιτροπή, ΔΝΤ, World Bank, EIB, EBRD). Το πρόγραμμα αυτό μετεξελίχθηκε από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή το Μάιο του 2011 σε πρόγραμμα προληπτικής γραμμής στήριξης το οποίο και έληξε το Σεπτ. του 2015.
Και οι οκτώ αυτές χώρες αναγκάστηκαν, δανειζόμενες εκτάκτως κεφάλαια και κυρίως εμπιστοσύνη από άλλες κυβερνήσεις και διεθνείς οικονομικούς οργανισμούς, να εφαρμόσουν, ανάλογα με το διαφορετικό μείγμα προβλημάτων που η κάθε μία αντιμετώπιζε, ένα σοβαρό, δύσκολο και προφανώς αντιδημοφιλές πρόγραμμα σταθεροποίησης και αποκατάστασης τόσο των εξωτερικών και εσωτερικών τους ανισορροπιών, όσο και της αξιοπιστίας τους.
Γνωρίζοντας κανείς όλα τα παραπάνω, αμείλικτο προκύπτει το ερώτημα προς όλους, αριστερούς, κεντρώους δεξιούς, λαϊκιστές και φιλελεύθερους: Γιατί ενώ οι επτά χώρες από τις οκτώ πέτυχαν την επιστροφή τους στην κανονικότητα εντός τριετίας, η μία, η Ελλάδα, αποτυγχάνει έως στιγμής, μετά από επτά ολόκληρα έτη;
Μεταξύ των υπολοίπων επτά κρατών που βρέθηκαν σε κρίση και αδιέξοδο, ασφαλώς το πιο πρόσφορο για συγκριτική μελέτη παράδειγμα χώρας είναι αυτό της Κύπρου. Τι έκανε η Κύπρος και πέτυχε, το οποίο δεν κάνει η Ελλάδα; Αντίστροφα, τι λάθη κάνει η Ελλάδα τα οποία απέφυγε η Κύπρος;
Ο Κυπριακός ελληνισμός σε αντίθεση με τον Ελλαδικό Ελληνισμό:
* ΔΕΝ αρνήθηκε αρχικώς την ύπαρξη της κρίσης. Αντιθέτως εμείς εδώ εμφατικά υποστηρίζαμε ότι δεν υπήρχε στ’ αλήθεια κρίση αλλά ο θόρυβος περί επερχόμενης χρεοκοπίας ήταν απλώς επινόηση και τέχνασμα των αγορών. Η άνοδος των spreads την περίοδο 2009-2010 αποδιδόταν συστηματικά από κόμματα και δημοσιογράφους στην Ελλάδα σε παιγνίδια κερδοσκόπων και όχι σε πραγματικά αίτια μιας οικονομίας που νοσεί βαριά.
* ΔΕΝ αντιμετώπισε ποτέ τους διεθνείς οικονομικούς φορείς (τρόικα), εκείνους τους οποίους κάλεσε δηλ. να τη βοηθήσουν ως εχθρούς ή αντιπάλους. ΔΕΝ τους έβλεπε ούτε τους αποκαλούσε ως Δ’ Ράιχ, Μασόνους, Εβραίους, Μπίλντεμπεργκ, Ρότσαιλντ ή «οικονομικούς δολοφόνους».
* ΔΕΝ έχασε πολύτιμο χρόνο και χρόνια ασχολούμενη με συνταγματολόγους, εργατολόγους κλπ τηλεοπτικούς αστέρες που ασχολούνταν με ανούσια περιφερειακά ερωτήματα του τύπου αν είναι συνταγματικά ή όχι η δανειακή σύμβαση ή η περικοπή των δημοσίων δαπανών (η δήμευση μέσω αύξησης των φόρων εννοείται φυσικά πως πάντοτε θεωρείται συνταγματική κατά τους ιδίους αυτούς συνταγματολόγους και δικαστές).
* ΔΕΝ αντιμετώπισε το δικό του μνημόνιο και τη δική του «τρόικα» ως αίτια της κρίσης, αλλά ως αποτελέσματα αυτής. Η αυτογνωσία υπήρξε στην Κύπρο ισχυρότερη της τάσης επίρριψης ευθυνών σε τρίτους.
* ΔΕΝ εφηύρε ψευτοδιλήμματα του τύπου «μνημονιακός - αντιμνημονιακός», αντιθέτως κατέστη σχετικά γρήγορα σαφές και σε πολίτες και σε πολιτικούς ότι ο μόνος τρόπος για να «βγεις» από το μνημόνιο είναι να το εφαρμόσεις γρήγορα και αποτελεσματικά.
* ΔΕΝ περιπλανήθηκε και παραπλανήθηκε σε θεωρητικά, ανόητα και αντιφατικά κλισέ του τύπου «είμαστε το πειραματόζωο της νεοφιλελεύθερης Ευρώπης» όπως συνέβη στην Ελλάδα, αν και θα μπορούσε, αφού μόνο στην Κύπρο εφαρμόστηκε το bail-in, αντί μόνο του bail-out. Σημειωτέον η διάσωση και με bail-in. δηλ. με τη συνεισφορά των μεγαλοκαταθετών και τη χρεοκοπία της δεύτερης μεγαλύτερης τράπεζας της Κύπρου υπήρξε το μόνο «νεοφιλελεύθερο» μέτρο που εφαρμόστηκε διεθνώς, καθ όλη τη διάρκεια της διεθνούς κρίσης μετά τη χρεοκοπία της Lehman to 2008, σε μια γενικευμένη κρατικίστικη διαχείριση της κρίσης σε ΗΠΑ, Αγγλία και Ευρώπη, μέσα από την προσέγγιση “too big to fail”.
* ΔΕΝ θεωρούσε τη διαπραγμάτευση για το κλείσιμο κάθε αξιολόγησης του προγράμματος ως μάχη των οχυρών Ρούπελ, ούτε ως ευκαιρία αναβαπτισμού στα εθνικά διδάγματα από το Αρκάδι και το Κούγκι, αλλά ως ευκαιρία να μπει το έμπειρο νυστέρι στην πληγή και να καθαρίσει τα υπαρκτά αποστήματα. Μέσα σε δυόμιση χρόνια έκλεισαν με επιτυχία οκτώ αξιολογήσεις (μία ανά τετράμηνο!!!), ενώ η Ελλάδα έχει ολοκληρώσει ασθμαίνουσα συνολικά 10 αξιολογήσεις με τους Ευρωπαίους μέσα σε επτά έτη (τις 9 αξιολογήσεις είχαμε ολοκληρώσει τα πρώτα 4 έτη των μνημονίων).
* ΔΕΝ είχαν μυωπικούς και αναξιόπιστους ηγέτες και υπουργούς οι οποίοι αφού υπογράφουν το μνημόνιο και στη συνέχεια δύσκολα μέτρα, δεν τα πιστεύουν και ακολούθως δεν τα εφαρμόζουν ούτε τα υποστηρίζουν απέναντι στους πολίτες. Οι Ελλαδίτες ζήσαμε τη φαιδρότητα ενός Πρωθυπουργού και μιας κυβέρνησης οι οποίοι ενώ υπέγραψαν το πρώτο μνημόνιο, στη συνέχεια επί ενάμιση έτος αρνούνταν πεισματικά να το υλοποιήσουν σε ό,τι αφορά τις διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις και τις αποκρατικοποιήσεις, εξασφαλίζοντας έτσι τελικά για τον εαυτό τους το μοναδικό προνόμιο να υβρίζονται από την Ελλαδική κοινωνία ταυτόχρονα ως «μνημονιακοί» και ως «αντιμνημονιακοί».
* ΔΕΝ διέθετε γραφικούς μεγαλοδημοσιογράφους να προβάλλουν στα τηλεοπτικά πρωινάδικα ή μεταμεσονύκτιες εκπομπές ουτοπικούς παραδείσους, της Ρωσίας, της Κίνας, των μετοχών της τράπεζας της Ανατολής, μυστικούς καταπιστευματικούς λογαριασμούς στην Παγκόσμια Τράπεζα ή τους μεγαλοαπατεώνες-εθνοσωτήρες με υποτιθέμενη περιουσία διπλάσια της αθροιστικής περιουσίας των 50 πλουσιότερων επιχειρηματιών της υφηλίου.
* ΔΕΝ κατηγορούσε το ΔΝΤ και τους άλλους θεσμούς για τις λάθος εκτιμήσεις και τους «λάθος πολλαπλασιαστές» αλλά φρόντιζε με την έγκαιρη, συστηματική και αποτελεσματική εφαρμογή όλων των συμφωνηθέντων, χωρίς μαγκιές και ασάφειες, όχι μόνο να αποφεύγεται η ακραία αβεβαιότητα αλλά και να προστίθεται συνεχώς αξιοπιστία χωρίς πισωγυρίσματα, συστατικά κρίσιμα και απαραίτητα για να γίνονται μικροί οι πολλαπλασιαστές των επιπτώσεων των δημοσιονομικών μέτρων επί του εθνικού εισοδήματος (δεξιοί και αριστεροί παλαιοκεϋνσιανοί παραλείψτε αυτήν την παράγραφο, διότι σας είναι ακατανόητη).
Ο Κυπριακός ελληνισμός αντιμετώπισε την κρίση κατάματα, με θάρρος και υπομονή. Εργάστηκε αποτελεσματικά, χωρίς καθυστερήσεις και πισωγυρίσματα. Δύο στοιχεία φαίνεται πως υπήρξαν καθοριστικά συστατικά της επιτυχούς εξόδου της Κύπρου από το μνημόνιο:
α) Στο εσωτερικό: μάχη και νίκη επί του λαϊκισμού, του κρατισμού και της παλαβής αριστεράς
β) Στο εξωτερικό: Συνεργατική και όχι συγκρουσιακή διαπραγμάτευση με τους εταίρους δανειστές με τη σταδιακή οικοδόμηση κλίματος εμπιστοσύνης και όχι καχυποψίας.
Με βάση τα παραπάνω, η Ελλάδα δείχνει προς το παρόν ότι είναι πολλές αξιολογήσεις και πολλούς μήνες μακρυά ακόμη από την έξοδό της από τα μνημόνια.
Η μεγάλη πλειοψηφία του ελληνικού λαού ακόμη πιστεύει στο αφήγημα της δήθεν «ισχυρής διαπραγμάτευσης» και γοητεύεται από ρίξεις και αντιπαραθέσεις με τους «ξένους». Μόνο που η «ισχυρή διαπραγμάτευση», μέσω των καθυστερήσεων, συγκρούσεων, «δημιουργικών ασαφειών» και αναβολών που συνεπάγεται, έχει επανειλημμένως αποδειχθεί ότι κοστίζει ακριβότερα σε όρους εισοδήματος και πλούτου, οδηγώντας σε ολοένα και χειρότερες συμφωνίες τελικά, αφού αγνοεί την παράμετρο του χρόνου. Ο χρόνος και ο χρονισμός συχνά είναι σημαντικότερος παράγοντας από το περιεχόμενο το ίδιο της αποφάσεως. Αυτό αποτελεί βασική γνώση όλων όσων έχουν ασκήσει στοιχειώδη διοίκηση, οποιουδήποτε είδους. Οι Κύπριοι το γνώριζαν και το έλαβαν σοβαρά υπόψιν τους.
Από το άρθρο, «Γιατί πέτυχε η Κύπρος και αποτυγχάνει η Ελλάδα;», του Χρίστου Κατηφόρη οικονομολόγου-διεθνολόγου liberal.gr 28.3.17.
