Η Ελλάδα στα Ζάρια (Ξανά)

Αν δεν βγει πρόεδρος, εκλογές 25 Ιανουαρίου ή 1 Φεβρουαρίου και 28 Φεβρουαρίου η Ελλάδα μένει ξεκρέμαστη, χωρίς καν γραμμή πίστωσης. Η αλήθεια είναι πως η πολιτική αβεβαιότητα δεν θα μπορούσε να παραταθεί περαιτέρω. Αλλά αυτή δεν πήγαζε μόνο από την άφρονα επιλογή του ΣΥΡΙΖΑ να κάνει την προεδρική εκλογή μοχλό για πρόωρη προσφυγή στις κάλπες.

Μεγαλύτερο πρόβλημα ήταν η θολούρα και η αβελτηρία της κυβέρνησης μετά τις ευρωεκλογές. Έξι μήνες τώρα, όχι μόνο δεν προχωράει τις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις, αλλά, αντιθέτως, βολοδέρνει: τη μία διώχνει την τρόικα και την άλλη τρέχει στο Παρίσι να την συναντήσει. Πότε σχίζει τα Μνημόνια και άλλοτε παρακαλάει για επέκτασή τους.

Το στρίμωγμα όλων των εξελίξεων εντός διμήνου βοηθάει και τον κ. Αντώνη Σαμαρά –για να συμμαζέψει αδέσποτες ψήφους βουλευτών ή ψηφοφόρων στα κεντροδεξιά– και τον κ. Ευάγγελο Βενιζέλο, επειδή δεν αφήνει περιθώρια για εσωκομματική του αμφισβήτηση.

Μην ξεχνάμε ότι και η επίσπευση των διπλών εκλογών του 2012 ήταν ένα περιττό ρίσκο για τη χώρα· τότε και πάλι η χώρα βρέθηκε στον αέρα, με το Grexit να επικρέμαται στο κεφάλι της.

Αν όμως η κυβέρνηση ξόδευε τη μισή ενέργεια από εκείνη που αφιέρωσε για να βρει τους 180 και έπειθε τους δικούς της βουλευτές για το αναγκαίο των μεταρρυθμίσεων, σήμερα όλα θα ήταν διαφορετικά. Η χώρα δεν θα γινόταν πάλι το μελανό ερωτηματικό της Ευρωζώνης. Θα ακολουθούσε η έξοδος από το Μνημόνιο συντεταγμένα και δεν θα βρισκόταν με την ψυχή στο στόμα και υπό τον υπαρκτό κίνδυνο να μείνει ξεκρέμαστη σε δύο μήνες.
Από το άρθρο, «Η ανευθυνότητα ως απάντηση», του Πάσχου Μανδραβέλη, tomima.gr.