H ώς τώρα αρχηγική πολιτική του κ. Σαμαρά στη N. Δ. έχει αποδείξει ότι η συντεχνιακή συνοχή τον ενδιαφέρει περισσότερο από τη σωτηρία της πατρίδας του.
Aν τον ενδιέφερε πρώτα η πατρίδα και ύστερα το κόμμα, θα είχε τολμήσει αυτό που οι δραματικές περιστάσεις απαιτούν:
Nα επιστρατεύσει τους αριστείς της ελληνικής κοινωνίας, την ανθρώπινη ποιότητα που θα ξανάδινε στον λαό αίσθηση σιγουριάς.
Aν τον ενδιέφερε η πατρίδα και όχι η επανεκλογή του πακέτο με τα φρόκαλα, θα είχε διαλύσει τη φοιτητική κομματική του νεολαία και τους κομματικούς του θύλακες στον συνδικαλισμό.
Αντί για αδιάντροπες υποσχέσεις επαναδιορισμού της «εφεδρείας», θα είχε απαιτήσει να απολυθούν όσοι διορίστηκαν στο Δημόσιο, χωρίς να κριθούν από το ΑΣΕΠ, τα τελευταία δέκα χρόνια.
Έστω και μόνο αυτό, αν έχει ίχνος πατριωτισμού μέσα του, ας το ζητήσει τώρα.
«Γιωργάκης» και «Αντωνάκης», οι σπιθαμιαίοι, χαμαιβάμονες και χαμαίζηλοι της πολιτικής, είναι οι συμβολικές φιγούρες που θα σηματοδοτήσουν ανεξάλειπτα στην Ιστορία την καταστροφή του ελλαδικού κρατιδίου.
Η καταστροφή είναι συμφορά, είναι και ευκαιρία.
Ένα λάθος κράτος διαλύεται έχοντας φτάσει στα έσχατα όρια της παρακμής και της καταισχύνης.
Από το άρθρο, « Η καταστροφή μήπως ευκαιρία», του Χρήστου Γιανναρά στην Καθημερινή 2.10.11.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου