Λόγω ηλικίας έχω ζήσει τον πόλεµο του ’40 και την κατοχή από Γερµανούς, Ιταλούς και Βούλγαρους, τη µετακατοχική ανέχεια και τον Εµφύλιο.
Έτσι, καθώς άκουσα στην τηλεόραση αρχηγό κόµµατος και πολλούς άλλους να δηλώνουν ότι προτιµούν τη φτώχεια της δεκαετίας του ’50 αλλά µε αξιοπρέπεια,
* Θεωρώ χρήσιµο να σας πληροφορήσω εκ πείρας αλλά εντελώς ενδεικτικά τι σηµαίνουν αυτά και κατά πόσον θα είναι ευχάριστα ως περιγράφονται.
Επί πολλά χρόνια µετά τον πόλεµο ζούσαµε ως ζήτουλες εξαρτώµενοι από την αµερικανική βοήθεια και το Σχέδιο Μάρσαλ:
* Η διατροφή µας βασιζόταν στη διανοµή ψωµιού και τροφίµων µε δελτία,
* Τα ελάχιστα ευτελή ρούχα µας διακοσµούσαν µπαλώµατα,
* Οι τσαγκάρηδες συντηρούσαν µε επιδιορθώσεις το µοναδικό συνήθως ζευγάρι παπούτσια που είχαµε,
* Ενώ οι χιλιάδες µανταρίστρες συντηρούσαν µε την τέχνη τους τα ελάχιστα ζευγάρια γυναικείες κάλτσες.
* Εισαγόµενα είδη ήταν ελάχιστα και για γενική χρήση (π.χ. αυτοκίνητα δηµοσίας χρήσεως, πετρελαιοειδή).
* Καθώς οι εξαγωγές µας ήταν πάντα πενιχρές, και δεν υπήρχε συνάλλαγµα για εισαγόµενα που δεν παράγονταν στην Ελλάδα.
* Και φυσικά τα ταξίδια στο εξωτερικό ήταν αδιανόητα, καθώς το σχετικό συνάλλαγµα διδόταν µε το σταγονόµετρο.
* Τα µικρότερα παιδιά ντύνονταν µε τα αποφόρια των µεγαλύτερων και σχεδόν όλοι µε δωρεές ξένων φιλανθρωπικών οργανισµών.
* Αυτοκίνητα ΙΧ και µηχανάκια ήταν σχεδόν άγνωστο είδος.
* Στα σχολεία, µε 80 µαθητές σε κάθε τάξη κάναµε µάθηµα µε το παλτό και τα γάντια, καθώς ούτε καλοριφέρ υπήρχε, τα δε πορτοπαράθυρα έµπαζαν από παντού.
Πάντως τα γράµµατα τα µαθαίναµε πολύ καλά και µπαίναµε στο Πανεπιστήµιο χωρίς φροντιστήρια.
Από το άρθρο, «Αν επιστρέψουµε στη δραχµή», του Γ. Μαρίνου στο Βήμα 29.10.11
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου