Tο (διαχρονικό) δίκιο του.. τρακτέρ

Η.. πρακτική του μπλοκαρίσματος δρόμων (σε μεγάλη κλίμακα) εδραιώθηκε ιδιαίτερα από τα μέσα της δεκαετίας του '80 και έκτοτε αποτελεί μια κλασική τακτική πίεσης, που συνεχίζεται μέχρι σήμερα.

Ακολουθεί σχετική αναφορά στο άρθρο, "Γλώσσα και σταυροκόπημα", του (μακαρίτη) Χρήστου Γιανναρά στην εφημερίδα Καθημερινή την 7.Φεβ.2016.

Ποιος κάτοικος ή και επισκέπτης της χώρας μας δεν βλέπει, με τα ίδια του τα μάτια, ποιοι δουλεύουν τη γη στην Ελλάδα και ποιοι διεκδικούν επιδοτήσεις και αποζημιώσεις σαν αγρότες. 

Είναι οι ντόπιοι ή αλλοδαποί αυτοί που μαζεύουν το ροδάκινο, την ελιά, το καρπούζι, τη φράουλα, την ντομάτα, παλεύουν την υλοτομία και κάθε επίμοχθη δουλειά – ενώ τα σαΐνια αφεντικά είναι «αραγμένα» στις καφετέριες και στα ουζάδικα;

Oύτε καν υποψιάζεται η «περήφανη αγροτιά» πόσο ηλίθιο είναι να παρατάσσει μπροστά στις τηλεοπτικές κάμερες των ευρωπαίων τη μυρμηγκιά χιλιάδων τρακτέρ, σαν μηχανοκίνητες μεραρχίες στρατού κατοχής που νεκρώνει ολόκληρη τη χώρα διαλύοντας την οικονομία αλλά και την κοινωνική λειτουργία, την εξυπηρέτηση των ανθρώπινων αναγκών.

Mε τέτοιο υπερσύγχρονο εξοπλισμό τρακτέρ η αγροτιά, και η Eλλάδα να εισάγει τα στοιχειωδέστερα αγροτικά προϊόντα, (λεμόνια, μήλα, κρεμμύδια, πατάτες, σκόρδα, ρόδια) από το εξωτερικό.