Αγροτολαμόγια Παντός… Κόμματος

Την ίδια ώρα που όλοι οι Έλληνες οδηγούνται στο σφαγείο των νέων περικοπών, κυβέρνηση και σύσσωμη η αντιπολίτευση εντοπίζουν τον διαπραγματευτικό αγώνα στην περιφρούρηση των αγροτικών κεκτημένων.

Ο αγροτικός πληθυσμός αποτελεί διαχρονικά στόχο κομματικής εκμετάλλευσης. Στόχος συγκεκριμένος, όσο ασταθής και ευμετάβολος, ο οποίος, όμως, για τον λόγο αυτόν καθιστά και την προσπάθεια προσεταιρισμού του από τα κόμματα ολοένα και πιο ενδοτική στις αξιώσεις του. Άλλωστε και ο ανταγωνισμός των κομμάτων, για την εξασφάλιση της «αγροτικής ψήφου», είναι εξίσου έντονος και αλόγιστα παραχωρητικός.

Καθ’ όλη τη διάρκεια της περασμένης 35ετίας, οι αγρότες υπήρξαν τα αγαπημένα (και κακομαθημένα) παιδιά των πολιτικών μας κομμάτων, με προεξάρχον το παπανδρεϊκό ΠΑΣΟΚ. Τα τεράστια κοινοτικά κονδύλια και οι επιδοτήσεις καταληστεύτηκαν από τους αγροτικούς συνεταιρισμούς, που φύτρωναν σαν μανιτάρια. Η επαρχία γέμισε με υπεράριθμα αγροτικά μηχανήματα, τα οποία αγοράζονταν, περισσότερο ως μέσο κοινωνικής επίδειξης, παρά για αγροτική χρήση.

Το ίδιο συνέβη και με την αχαλίνωτη αγορά δεκάδων χιλιάδων πολυτελών και πανάκριβων αυτοκινήτων. Τα χωριά μας γέμισαν από κακόφημα μπαρ, με χιλιάδες εισαγόμενες, εξ ανατολών, καλλονές, εξαιτίας των οποίων προκλήθηκε και κοινωνικό ζήτημα, με το ξεσάλωμα των ντόπιων. Καθημερινά είχαμε στρατιές Ελλήνων στα βαλκανικά καζίνο. Η «αγροτική» Λάρισα ανταγωνιζόταν επάξια το Κολωνάκι σε μπουτίκ με όλες τις ξένες και πανάκριβες φίρμες. Η όποια αγροτική παραγωγή «εγχωρήθηκε» στους μετανάστες, οι οποίοι δούλευαν για ένα κομμάτι ψωμί και «διευθύνονταν» απ’ το καφενείο.

Από το άρθρο, «Κοινωνικά πρότυπα της χρεοκοπίας μας», του Στάμου Ζούλα, kathimerini.gr 9.8.15.