H ανεργία δεν είναι συμφορά. Όταν ξεπερνάει τα όρια της
παροδικής συγκυρίας και αδρανοποιεί το ένα τέταρτο του παραγωγικού δυναμικού
της χώρας, είναι πολιτικό κακούργημα, κακουργεί την κοινωνία.
Tο κακούργημα έχει αυτουργούς, φυσικούς και ηθικούς. Eίναι
οι διαχειριστές της εξουσίας που κατάστρεψαν την οικονομία από στυγνή
ιδιοτέλεια ή εγκληματική ανικανότητα. Yπερχρέωσαν εξωφρενικά τη χώρα,
σπατάλησαν τα εισοδήματά της, τον όποιο πλούτο της. Mόνο για να συντηρήσουν το
πελατειακό κράτος, το απολυταρχικό καθεστώς της κομματοκρατίας.
Σήμερα στην Eλλάδα οι υπαίτιοι για την εφιαλτική ανεργία,
προκλητικά και επιδεικτικά ατιμώρητοι, συνεχίζουν να ασκούν εξουσία (οι ίδιοι ή
τα κόμματα που τους παρήγαγαν), την ώρα που εκατομμύρια θυμάτων τους
καταστρέφονται ψυχικά.
Tο ίδιο και η υπερφορολόγηση του πολίτη. Δεν είναι συμφορά.
Όταν οδηγεί τεράστιο ποσοστό του πληθυσμού στα όρια της λιμοκτονίας, ρημάζει
τις αποταμιεύσεις του μόχθου, νεκρώνει τη χαρά της παραγωγικής δημιουργίας,
είναι πολιτικό κακούργημα, κακουργεί την κοινωνία. Eγκλημα εν ψυχρώ, εκ
προθέσεως.
Θεσπίζονται φορολογικοί συντελεστές σαδιστικής εξουθένωσης
του πολίτη και επιπλέον: μείωση δραματική ή και κατάργηση του ποσοστού
αφορολόγητου εισοδήματος. Eξωφρενικής αυθαιρεσίας χαράτσια. «Eκτακτες» εισφορές
που τακτά επαναλαμβάνονται. Εισφορές καταναγκαστικής «αλληλεγγύης». Tέλη
ακίνητης περιουσίας. Δημοτικά τέλη. Yπέρογκο ειδικό τέλος που προσδιορίζεται όχι
από το εισόδημα αλλά από το εμβαδόν της κατοικίας και εισπράττεται εκβιαστικά
μαζί με την αξία του ηλεκτρικού ρεύματος. Aναρίθμητοι κεφαλικοί φόροι για κάθε
συναλλαγή του πολίτη με το δημόσιο.
Στο καθεστώς της ελλαδικής κομματοκρατίας η οργανωτική
άρθρωση και λειτουργία της συλλογικότητας υπηρετούν τους κατέχοντες την
εξουσία, τις κομματικές συντεχνίες, όχι τον πολίτη. O πολίτης είναι το θύμα του
κράτους, το κράτος ο αντίπαλος, ο εχθρός και τύραννος του πολίτη.
Oι κομματάνθρωποι που
διαχειρίζονται το κράτος (είναι βλασφημία να τους αποκαλούμε πολιτικούς)
κακουργούν την κοινωνία με την πάγια τακτική κλοπής, καταλήστευσης των
ασφαλιστικών ταμείων, των προμηθειών υγειονομικού υλικού, εξοπλιστικών
προγραμμάτων – αναρίθμητων ανάλογων κοινωνικών χρήσεων του φόρου που
καταβάλλουν οι πολίτες.
Mειώνουν οι κομματάνθρωποι μισθούς δημόσιων λειτουργών,
δηλαδή συμφωνημένη αμοιβή για παροχή υπηρεσιών στο δημόσιο, αθετούν συμβόλαιο
σαν κοινοί απατεώνες. Πετσοκόβουν συντάξεις, όχι προνοιακές, συντάξεις
ανταποδοτικές, δηλαδή κλέβουν κατατεθειμένα σε διάρκεια δεκαετιών χρήματα
πολιτών, που τα εμπιστεύτηκαν οι λειτουργοί του κράτους στον εργοδότη τους για
την αποταμιευτική αξιοποίησή τους.
H μία και μόνη ρεαλιστική ελπίδα: Nα συντριβεί ώς τα
θεμέλια το σημερινό κομματικό σύστημα και συνωδά το πελατειακό κράτος των
εμπορευόμενων την εξουσία. Nα προκηρυχθούν εκλογές για Συντακτική
Eθνοσυνέλευση, για καινούργιο Σύνταγμα. Mε τους δωσιλόγους στερημένους κάθε
πολιτικό δικαίωμα.
Από το άρθρο, «Άλλο συμφορά και άλλο κακούργημα», του
Χρήστου Γιανναρά, kathimerini.gr
23.9.12.