Η «δικαιοσύνη» της πλειοψηφίας

Άλλη μία …παράσταση απόδοσης δικαιοσύνης (à la grecque) στην Βουλή για το σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ. 

Καταγγέλλοντες και καταγγελλόμενοι, κατήγοροι και κατηγορούμενοι, υβρίζοντες και υβριζόμενοι, (διαχρονικά μεταξύ της όποιας κυβέρνησης και αντιπολίτευσης – έτσι γίνεται πάντα), ΘΛΙΒΕΡΟΙ ΌΛΟΙ, ο καθένας να υποστηρίζει την… καρέκλα του και ο λογαριασμός στον «σοφό» λαό.

Το θέμα είναι απλό, οι αρμόδιοι υπουργοί και τα πολιτικά πρόσωπα που ήταν υπεύθυνοι για τις λαμογιές στον ΟΠΕΚΕΠΕ εξαφανίζονται από την πολιτική σκηνή, γιατί και στην πιο ήπια κατηγορία, δεν γνώριζαν – δεν ωφελήθηκαν, τι δουλειά έκαναν στο υπουργείο; Γιατί πληρώνονταν; 

Προφανώς είναι ανίκανοι και άχρηστοι, και αν υπάρχουν ποινικές ευθύνες ελέγχονται από την δικαιοσύνη. Αλλά αυτό συμβαίνει μόνο στα κανονικά κράτη.

Του κλότσου και του μπάτσου..

Η Λιβύη, με ρηματική διακοίνωση που κατέθεσε στις 27 Μαΐου στον ΟΗΕ και δημοσιεύθηκε ως επίσημο έγγραφο την 1η Ιουλίου, καθορίζει τα όρια της υφαλοκρηπίδας της, στην ουσία μια δική της «γαλάζια πατρίδα»(βλέπε χάρτη), που συνδέει το τουρκολιβυκό μνημόνιο και την «γαλάζια πατρίδα της Τουρκίας μέχρι το Ιόνιο πέλαγος, (αμφισβητώντας και την ΑΟΖ Ελλάδος Ιταλίας), καθώς λαμβάνει ως βάση μέτρησης την γραμμή που κλείνει (παράνομα) τον κόλπο της Σύρτης και τις ακτές της… Πελοποννήσου αγνοώντας τελείως την Κρήτη.

Η ελληνική κυβέρνηση γνώριζε τις ενέργειες της Λιβύης, (από τον περασμένο Μάιο) και όχι μόνο το απέκρυψε από τον ελληνικό λαό, αλλά έκανε και τα καραγκιοζιλίκια των επαφών Γεραπετρίτη με την Λιβύη, λες και δεν συνέβαινε τίποτα.

Το τερμάτισαν το εθνικό αποτυχιόμετρο στο ΥΠΕΞ και την κυβέρνηση - άχρηστοι, αφού τους δουλεύουν και οι… κασογόνατοι, μιας διαλυμένης χώρας. Εθνική ντροπή και κρίμα για τον ελληνικό λαό.