Η Κατάντια του «Σοφού» Λαού

Είναι πραγματικά λυπηρό να είσαι παρών σε ένα Eurogroup. Είχα καιρό να ζήσω από κοντά ένα συμβούλιο και το «έπαθα» την Τρίτη στις Βρυξέλλες. Δεκάδες ξένοι δημοσιογράφοι να περιμένουν ώς τις 3.30 το πρωί για να ληφθούν για ακόμη φορά αποφάσεις για μια μόνον χώρα –τη δική σου– που αρνείται τόσα χρόνια να συμμορφωθεί στα αυτονόητα για όλους τους άλλους. Δεν ξέρω αν ήταν η αίσθησή μου, αλλά στα βλέμματα των ξένων ανταποκριτών προς εμάς τους Ελληνες δημοσιογράφους διέκρινα κάτι μεταξύ οίκτου και απαξίωσης. Σαν να είμαστε και εμείς μέρος του προβλήματος, άτυποι εκπρόσωποι της μόνης χώρας που αντιμετωπίζεται εδώ και χρόνια ως απροσάρμοστος παρίας.
 
Ακόμη μεγαλύτερη θλίψη σε κατέβαλλε παρακολουθώντας τις ανακοινώσεις. Αξημέρωτα οι κ. Ντάισελμπλουμ, Μοσκοβισί, Τόμσεν και Ρέγκλινγκ ήρθαν στην αίθουσα Τύπου εμφανώς μπαϊλντισμένοι που είχαν επί 11 ώρες πάλι την ίδια συζήτηση. Ακόμη και αυτό το «η Ελλάδα έχει κάνει σημαντικά βήματα» το έλεγαν σαν να ήταν υποχρεωμένοι να το πουν, καθώς συνοδευόταν πάντα με ένα «αλλά». Αισθάνθηκα σαν να είναι η χώρα μου ένα προβληματικό νήπιο που συμπεριφέρεται διαρκώς αλλόκοτα, αρνούμενο να αναλάβει ακόμη και στοιχειώδεις ευθύνες του. Να μάθει να ντύνεται μόνο του ή να τρώει χωρίς βοήθεια. ΄Η ακόμη χειρότερα, σαν να αντιμετωπίζεται η πατρίδα μου ως ανώριμος 15χρονος που του φταίνε όλα στη ζωή του εκτός από τον εαυτό του, αμφισβητώντας γενικώς και αορίστως όλο το σύστημα: από τους γονείς και τους καθηγητές του μέχρι τους ξενέρωτους συμμαθητές του.

Μπορεί να ακούγονται υπερβολικά όλα αυτά, αλλά έτσι, νομίζω, νιώθουν πια όσοι Ελληνες ζουν στο εξωτερικό. Η άλλοτε υπερηφάνεια να δηλώνεις «Ελληνας» στην ερώτηση «από πού είσαι», έχει δώσει τη θέση της σε ένα μόνιμο αίσθημα κατωτερότητας, για να μην πω ντροπής.
Από το άρθρο, «Η χαρμολύπη ενός ταξιδιού», του Κων. Ζούλα, kathimerini 28.5.16.