Σάββατο 1 Φεβρουαρίου 2014

Ακριβή μου… Συντεχνία


Για κάθε μία από τις 329 συστάσεις του ΟΟΣΑ σχετικά με την απελευθέρωση του ανταγωνισμού στη χώρα μας, αντιτείνεται ένας θανάσιμος κίνδυνος· πέραν, φυσικά, του «νεοφιλελευθερισμού» ο οποίος είναι εξ ορισμού «θανάσιμος». 

Οι συνδικαλιστές των φαρμακοποιών ανησυχούν ότι λόγω του ανταγωνισμού στα μη συνταγογραφούμενα φάρμακα θα... διπλασιαστούν οι τιμές.

Οι αρτοποιοί, που πουλούν ως μισόκιλη τη φραντζόλα των 350 γραμμαρίων, ανησυχούν ότι αν αρχίζουν να ζυγίζουν τα καρβέλια και να τα χρεώνουν ανάλογα με το βάρος τους, θα έρθουν οι «καπιταλιστές» και θα τους φάνε το ψωμί.

Οι εκδότες κλαίνε για τα «μικρά βιβλιοπωλεία», άσχετα αν οι ίδιοι ενισχύουν με μεγάλες εκπτώσεις τα μεγάλα. Γενικώς, σε μια χώρα που το εθνικό της εισόδημα έπεσε κατά 25% και οι τιμές παραμένουν στα ύψη, όλοι ανησυχούν ότι αν αλλάξουν οι δομές της αγοράς θα έχουμε... ακρίβεια και άλλες «νεοφιλελεύθερες καταστροφές».

Αυτή η χώρα έζησε τριάντα χρόνια με δόσεις τεχνητού τρόμου, μέχρι που φτάσαμε στον πραγματικό τρόμο της χρεοκοπίας. Διαβάζαμε για τα δεινά που θα έφερνε η απελευθέρωση των τηλεπικοινωνιών. Απελευθερώθηκαν, κι εκεί που χρειαζόμασταν δύο με τρία χρόνια για να έχουμε τηλέφωνο στο σπίτι (βάζοντας ακόμη και πολιτικό μέσο), τώρα μας παρακαλούν οι εταιρείες για νέες συνδέσεις.
 

Η «Ολυμπιακή» ιδιωτικοποιήθηκε και οι Έλληνες φορολογούμενοι έπαψαν να χρηματοδοτούν ζημίες 1,5 εκατ. ημερησίως!

Ακούγαμε ότι τα αρτοποιεία θα κλείσουν αν βγει το ψωμί από τη διατίμηση και τα αρτοποιεία πολλαπλασιάστηκαν και προσφέρουν πλέον μεγαλύτερη ποικιλία ψωμιού από εκείνο το άνοστο «λευκό 70%».

Το θέμα είναι ότι με τις διαρκείς δόσεις τρόμου η ελληνική αγορά παραμένει παγωμένη και –ακόμη και τώρα, παρά την κρίση– πολύ ακριβή.
 Οι συντεχνίες εξακολουθούν να «προειδοποιούν» για τα φανταστικά δεινά που θα φέρει η απελευθέρωση, οι υπουργοί σκέφτονται ως υποψήφιοι βουλευτές και ενστερνίζονται την αθάνατη ρήση του κ. Κώστα Καραμανλή «άσ’ το γι’ αργότερα» και για άλλον.
 Οι πολίτες συνεχίζουν να πληρώνουν ακριβά τους φόβους, που οι συντεχνίες (σε αγαστή συνέργεια με τα ΜΜΕ) ενσταλάζουν.
Από το άρθρο, «Ο τεχνητός φόβος της απελευθέρωσης», του Πάσχου Μανδραβέλη kathimerini.gr 26.1.14.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου