Δεν ξέρουμε τι ακριβώς εννοούσε ο ποιητής Τηλέμαχος Χυτήρης όταν εκστομιζε στον Κοινοβουλευτικό Τομέα Εργασίας ότι «δεν μπορεί να κλείνεις ένα δημόσιο ΜΜΕ σε περίοδο κρίσης...».
Αν δεν το κλείνεις σε περίοδο κρίσης, πότε το κλείνεις; Όταν «λεφτά (έστω δανεικά) υπάρχουν»; Ή μήπως γενικώς ποτέ δεν κλείνεις ένα δημόσιο ΜΜΕ, επειδή έχεις διορίσει στρατιές πελατών και ήδη έχεις πληρωθεί (ψηφιστεί) γι’ αυτό;
Δημόσιες επιχειρήσεις επίσης δεν πουλάμε σε περίοδο κρίσης, επειδή οι τιμές είναι χαμηλά· άσχετα αν η τιμή του δημόσιου χρέους στη δευτερογενή αγορά είναι επίσης χαμηλά και μπορούμε να αποπληρώσουμε φθηνά μέρος του υπέρογκου δημοσίου χρέους.
Σε περίοδο κρίσης φυσικά δεν απολύουμε από τον δημόσιο τομέα. Στον ιδιωτικό, όπου δεν συχνάζουν πελάτες των υπουργών, γαία πυρί μιχθείτω:
* Στους 800.000 έφτασαν οι άνεργοι προκειμένου να συντηρούν υψηλά το επίπεδο των δαπανών οι «ευαίσθητοι» πολιτικοί, γράφουν, δεν γράφουν ποίηση.
* Σε περίοδο κρίσης, φυσικά, δεν ανοίγουμε τα κλειστά επαγγέλματα, διότι δεν χρειαζόμαστε άλλα μέτωπα.
Τι κάνουμε λοιπόν σε περίοδο κρίσης, πέρα από το να κόψουμε το δώρο των συνταξιούχων;
Ρίχνουμε στάχτη στα μάτια των δανειστών:
* Με διατάγματα τύπου Ρέππα για τα ταξί.
* Φροντίζουμε τους πελάτες δημάρχους να έχουν επιπλέον ΝΠΔΔ για να σιτίζουν το δικό τους πελατειακό σύστημα (όπως έκανε ο κ. Καστανίδης).
* Διατηρούμε το υπέρογκο ποσοστό κέρδους των φαρμακοποιών ανέπαφο (όπως έκανε ο κ. Λοβέρδος).
* Μοιράζουμε εκατομμύρια μέσω Εργατικής Εστίας στις συνδικαλιστικές οργανώσεις για γιορτές και εκδρομές (όπως συνεχίζει να κάνει ο κ. Κουτρουμάνης) και μετά βγαίνουμε στη γύρα να διακονέψουμε περισσότερα δανεικά.
Απ’ έξω τους μουντζώνουν κι αυτοί συνεχίζουν την παλιά τους τέχνη. Θέλουν να σκορπούν λεφτά και πιστεύουν ότι το μέλλον τους είναι το ίδιο με το παρελθόν τους.
Είναι οι ίδιοι που συνέβαλαν τα μέγιστα για να φτάσουμε εδώ που φτάσαμε. Είναι οι πολιτικοί της χρεοκοπίας.
