Η γενιά της μεταπολίτευσης μεγάλωσε τα παιδιά της με την αρχή πως έχουν παρά πολλά δικαιώματα και μεγάλες προσδοκίες από το κράτος.
Πάει στο πανεπιστήμιο και βιώνει την απόλυτη μιζέρια, τις μάχες για να μην κόβονται οι φοιτητές και να μη συνεργασθεί ο ιδιωτικός τομέας με κανέναν καθηγητή για να μη θιγούν τα αριστερά όσια.
Μεγάλωσαν θέλοντας όλα τα καλά ενός καπιταλιστικού συστήματος, τα οποία όμως περίμεναν από το τελευταίο ημισοβιετικό σύστημα.
Το ζητούμενο ήταν το βόλεμα, ένας διορισμός στο Δημόσιο ή μια δουλειά «αγρότη» που βασιζόταν σε εγγυημένες επιδοτήσεις.
Ας μην ξεχνάμε πως ο Έλληνας νέος ερχόταν και έρχεται, σε μεγάλο βαθμό, αντιμέτωπος με όλη τη σαπίλα του ελληνικού συστήματος πολύ νωρίς.
Πάει στον στρατό και το μόνο που βλέπει είναι παιδιά που τηλεφωνούν στους γονείς για να βεβαιωθούν πως ο τάδε μίλησε στον δείνα για μια καλή μετάθεση.
Μεγάλωσαν όμως αυτά τα παιδιά με πολύ αντιφατικές αρχές και αξίες.
Από τη μια θεωρούσαν αυτονόητο να έχουν δικό τους αυτοκίνητο και να πίνουν καφέ κάποιες ώρες κάθε μέρα. Πολλές φορές, άλλωστε, τον εξασφάλιζε αυτόν τον τρόπο ζωής η οικογένεια.
Από την άλλη εθεωρείτο αδιανόητο για μερικούς να δουλέψουν σε τουριστικά επαγγέλματα ή στη γη, γιατί «ήταν πτυχιούχοι» ή γιατί εθεωρείτο εξευτελιστικό.
Μεγάλωσαν θέλοντας όλα τα καλά ενός καπιταλιστικού συστήματος, τα οποία όμως περίμεναν από το τελευταίο ημισοβιετικό σύστημα.
Οι νέοι έχουν κάθε δικαίωμα να νιώθουν αγανακτισμένοι με τους πολιτικούς, τους δημοσιογράφους, τους πρυτάνεις και καθηγητές τους, όλους.
Όχι όμως γιατί δεν μπορούν να βρουν δουλειά στο Δημόσιο. Αλλά επειδή τους μεγάλωσαν με λάθος προσδοκίες και έστησαν μια ολόκληρη κοινωνία που στηριζόταν σε μια απάτη.
Οι δρόμοι για τους νέους είναι δύο. Ο ένας περνάει μέσα από τη βία, την άρνηση και τον χουλιγκανισμό.
Ο άλλος παίρνει την οργή και τη μετατρέπει σε ένα μεγάλο κίνημα με στόχο να εκδιώξει το ανίκανο πολιτικό προσωπικό και τους υποκριτές πανεπιστημιακούς που κόπτονται, δήθεν, για το δημόσιο πανεπιστήμιο το οποίο ουδέποτε διαφύλαξαν και προστάτευσαν.
Αν θέλουμε δουλειές για τους νέους μας, αν θέλουμε να μη χάσουμε τα καλύτερα μυαλά και ταλέντα μας στο εξωτερικό, οφείλουμε να τους ενθαρρύνουμε να βγάλουν από μέσα τους τα στοιχεία που έκαναν πάντοτε τον Έλληνα μοναδικό:
* Να μεγαλουργούν όταν ζουν και δουλεύουν έξω, μακριά από το βόλεμα, τη συναλλαγή και την ψεύτικη και άρρωστη προστασία ενός χρεοκοπημένου πλέον κράτους και πολιτικού συστήματος.
Από το άρθρο, «Δημιουργική διαμαρτυρία», του Αλέξη Παπαχελά στην Καθημερινή 12.6.11.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου